DG - 9

Zo geschiedde: iedereen vetrok, op Clara na. Didderic sprak tegen haar:
“Ik wil je bedanken, je hebt uitstekend voor mijn vrouw gezorgd. Zou jij nu de eer op je willen nemen om een priester te halen die Flore kan dopen? Het zou helemaal fijn zijn als je mijn vriend, eerwaarde heer Henric, haalt. Het doopsel van mijn dochter door mijn vriend is het mooiste wat me kan overkomen.” Clara keek even angstig, maar maakte toen een buiging:
“Het is me een eer, heer”, sprak ze. Ze keek nog even naar de kleine Flore, en vertrok toen.
Didderic keek Gertrudis aan.
“Nu komt het”, fluisterde hij, toen Clara weg was. Gertrudis knikte, een beetje zenuwachtig.
Een paar minuten later kondigde een dienaar bezoek aan:
“Heer, uw vriend, Heer Baldewin, is hier. Hij zegt dat hij u dringend wil spreken. Ik heb hem gezegd dat het misschien niet echt het juiste moment is, maar …” Didderic knikte en zei kalm:
“Laat hem maar binnen.” De bediende liet Baldewin binnen, die zoals afgesproken voor Didderic knielde.
“Heer,” sprak hij, “ik heb een misdaad tegenover u begaan. Ik smeek u om vergiffenis.”
“Wat heb je dan gedaan, mijn vriend?”, vroeg Didderic Greunestein.
“Ik heb u bestolen”, sprak de vriend. Didderic fronste zijn wenkbrauwen, en wendde zich tot de bediende:
“Je kunt gaan.”
Toen de bediende weg was, glimlachte Baldewin even, net als Didderic en Gertrudis.
“Wat heb je gestolen, en wanneer?”, ging Didderic verder, voor het geval dat iemand hen hoorde.
Baldewin haalde een klein zakje met enkele kostbare familiestukken van Graaf Greunestein boven, die hem dat had gegeven vlak voor Baldewin vertrok.
“Dit heb ik gisteren van u weggenomen, toen ik hier op bezoek kwam”, sprak Baldewin, en na een aarzeling ging hij verder: “Heer, ik heb berouw, alstublieft, schenk mij vergeving.”