DG - 5

“Goed dan. Maar ik heb eerst nog een aantal vragen.” Didderic richtte zich tot zijn vrouw: “Wie wist er reeds van je kind af? Wie heeft er geholpen bij de bevalling?”
“Slechts één dienares.”
“Wie?”
“Clara.” Didderic knikte.
“Het kind is nog niet gedoopt?”, veronderstelde Didderic.
“Nee.” Didderic knikte weer, en wendde zich tot Baldewin.
“Hoe ben jij hier al die keren binnengekomen?”
“Ik klom in een klein hoekje over de muur van de binnenplaats, en dan verder via het raam. Niemand heeft het ooit gemerkt.” Nogmaals knikte Didderic.
“Dat is duidelijk, luister nu goed naar mij.” Hij wendde zich tot zijn vrouw: “Jij zal werken als een dienares. Je zal al de kledij, dekentjes en andere van dat soort dingen voor je dochter zelf maken, met de hulp van slechts twee dienaressen. Je zal even hard werken als zij.” Gertrudis knikte. Didderic ging verder: “Je zal de zorg voor je dochter volledig op jou nemen, behalve de momenten dat ik je anders vraag. En je zal voortaan je vertrekken niet meer verlaten tenzij ik je dat vraag. Je zal ook binnen je eigen vertrekken plaats moeten zoeken voor je dochter. En bovendien, als iemand je iets vraagt, zal je hen vertellen dat je dit alles uit vrije wil doet.” De gravin boog gehoorzaam het hoofd:
“Ik zal doen wat u van me vraagt.” Didderic glimlachte, en wendde zich nu tot zijn vriend.
“Jij krijgt een andere straf, hoewel die toch gelijkaardig is.” Baldewin keek Didderic vragend aan.