Het verdriet

Tonks
Als Remus wegverschijnselt is, blijft Tonks alleen achter. Ze kan moeilijk in zijn huis blijven als hij er niet is. Ze verschijnselt dus maar naar haar eigen huis, waar ze naar haar slaapkamer gaat en op haar bed gaat liggen. Ze huilt en doet geen moeite om de tranen tegen te houden. Ze had veel verwacht, maar dit niet. Ze had verwacht dat hij misschien wel geen gevoelens zou hebben voor haar, maar dat hij zou zeggen dat hij zichzelf niet goed genoeg vindt, dat was helemaal niet in haar opgekomen. Natuurlijk was het niet in haar opgekomen, het is volslagen belachelijk. Hij draait vast wel weer bij, hij kan niet vol blijven houden, zeker niet als ze iemand anders erover vertelt. De vraag is echter: Wie? Ze heeft iemand nodig om haar ermee te helpen, tot Remus zijn idiote ideeën over dat hij niets waard is laat varen. Daar schieten ze geen van beiden iets mee op, want het maakt haar niet uit dat hij een weerwolf is, of dat hij ouder is. Ze is verliefd op hem, dus mag het haar ook niets uitmaken, anders zou ze niet echt verliefd op hem zijn. Ze heeft geen idee wat ze moet doen. Het is vanavond volle maan, ze heeft nooit echt van volle maan gehouden, om een of andere reden. Als ze er even over nagedacht heeft, besluit ze om naar haar twee beste vriendinnen te gaan. Dat wil zeggen: Eerst naar de een en dan samen naar de ander. Als eerst verschijnselt ze naar Nathalie. Ze klopt zachtjes op de deur. Ze probeert haar tranen een beetje weg te vegen, zonder succes.
'Tonks, wat is er?' vraagt Nathalie, 'Kom, we gaan naar Lotte.'
'Ja,' zegt ze droevig, 'We gaan naar Lotte.'
Voor Tonks er verder iets van kan zeggen grijpt Nathalie haar hand en verschijnselt ze naar Lotte, die helemaal in Ierland woont. Een eind weg dus. Nathalie klopt aan, Tonks niet. Normaal is zij de sterkste en de dapperste van de groep, maar nu niet. Nu is ze een wrak, en dat blijft ze waarschijnlijk ook, zolang Remus zijn belachelijke standpunt volhoudt. Lotte doet de deur open.
'Tonks, wat.. wat is er?'
'Iemand dood?' gokt Nathalie.
'Liefdesverdriet?' gokt Lotte.
'Het komt het meest in de buurt van liefdesverdriet,' zegt Tonks, 'Alleen is het niet dat hij niet van mij houdt. Mag ik binnenkomen?'
Lotte knikt en laat hen door de gang naar de gezellige kleine huiskamer. Lotte woont alleen, ze had graag willen trouwen, maar de man die ze leuk vond had geen interesse in haar. Hij werkt met draken.
'Wat is het dan wel?' vraagt Lotte.
'Nou hij zegt dat...,' begint ze.
Verder komt ze niet, ze begint weer te huilen.
'Vertel eerst maar over wie je het hebt,' probeert Nathalie.
Tonks wacht even en haalt rustig adem. Lotte en Nathalie willen haar helpen, maar dan moet ze eerst zorgen dat het haar lukt om het uit te leggen, anders komt ze helemaal nergens.
'Het is... Remus,' zegt ze haperend.
'Remus Lupin? Die ons lesgegeven heeft? Je weet wel, toen na Fowlson en met Bellatrix die ontsnapte enzo,' zegt Lotte.
'Ja, hij,' zegt Tonks, 'En hij... hij... hij zei dat hij me niet verdient, omdat... omdat hij een... een weerwolf is.'
Ze kan er weinig aan doen dat ze zo stottert, ze is op het moment echt heel verdrietig.
'Natuurlijk verdient hij je wel,' zegt Nathalie, 'Je houdt toch van hem? Dan verdient hij je, lijkt me.'
'Was het voor hem maar zo eenvoudig,' mompelt Tonks.
'Maak je geen zorgen,' zegt Nathalie, 'Wij gaan met hem praten.'