Eighty - One~

Ik zag het smsje nog steeds voor me.
De eikel had wel de fel om zijn ouders te vermoorden maar niet om het recht in mijn gezicht te zeggen wat hij wilde.
Het maakte me boos van binnen.
Ik rende naar de plek waar we hadden afgesproken.
Na een paar uur wachten hoorde ik iets achter me.
Het was Levi niet.
Levi kwam altijd onverwachts.
Ik keek rond, maar zag niets.
"zoek je mij soms." zei Levi.
Hij kwam tussen een paar bomen vandaan maar bleef in het donker staan.
Er stond een grote groep achter hem die ook in het donker bleven staan.
"Hoe kan je in de zon staan en niet.. Je weet wel." zei Levi.
"beroeps geheim." zei ik.
Ik stond met mijn handen in mijn zakken.
Ze konden niet eens zien dat ik een ring om had.
"waar zijn die emo's van je?" vroeg Levi.
"oh je bedoeld mijn familie, die zijn thuis. Ze hebben hier niets mee te maken." zei ik.
Levi keek naar de zon.
"waarom maak je het niet makkelijk voor jezelf. Zet een paar stappen vooruit, zodat ik weer een leven zonder jou kan leven." stelde ik voor.
Levi keek op zijn horloge en keek toen weer naar de zon.
"over een paar minuten is het donker en dan ga je eraan." zei hij.
Het werd iets donkerder.
Ik wist zelf ook niet wat ik kon verwachten.
Maar als ik een stuk hout door mijn hart kreeg om mijn vrienden te kunnen beschermen, moest dat maar.
Liever mij dan mijn vrienden.
Ze waren nu niet meer mijn vrienden maar mijn familie.
Het werd nog donkerder.
Ik voelde dat mijn ogen verkleurde.
Gelukkig waren ze dicht zodat Levi ze niet kon zien.
"grijp haar!" riep Levi.
Mijn ogen schooten open.
De groep rende op me af.
Ik voelde een soort wind langs me gaan.
Ineens stond Star voor me.
Haar gedachten gingen door mijn hoofd.
Gelukkig wist ik haar naam daardoor.
Één van de jongens rende op ons af met een stuk hout.
Hij was de snelste van iedereeen.
het ging ineens super snel.
De jongen, het stuk hout en Star.
Ik ving Star op en zakte samen met haar op de grond.
De jongen wist ineens dat ze nog een mens was.
"weet je, ik wist van het begin al wat jullie waren. En als het moest wilde ik er ook één worden." zei ze en sloot haar ogen.
Haar ademhaling stopte.
Ineens kreeg ik een raar gevoel van binnen, alsof ik iets miste.
Alsof er iets belangrijks uit mijn leven verdween.
Ik voelde ineens iets over mijn gezicht heen lopen.
Wat was dat?
Was ik ineens aan het huilen?
"je moet niet huilen, binnenkort hoor je er ook bij." hoorde ik Levi roepen.
Ik voelde iets in me branden en merkte dat mijn ogen verkleurde.
Op een rare manier zag ik dat mijn ogen precies hetzelfde waren als de dag dat ik Niall's bloed had gedronken.
Rood met zwart eromheen.
Iets nam mijn lichaam over.
Ik liet het gaan en keek naar Levi.
Ineens stond ik op en gebeurde er iets....