008.

Niet veel later stopt Harry de auto voor mijn appartement. Ik open de deur van de auto en stap met behulp van de krukken en Zayn stap ik uit de auto. “Can we have your number? I finally found you after all this time and we’re not gonna loose you again” vraagt hij als ik op mijn krukken sta. Met mijn rug leun ik tegen de auto zodat ik een hand vrij heb om te schrijven. Zayn pakt mijn boekje vast ‘I would give you my number but I don’t have a phone… Sorry!’ schrijf ik. “You are joking right?” tettert Niall in mijn oor die blijkbaar over mijn schouder mee las. De jongens in de auto beginnen door elkaar te roepen omdat ze willen weten wat er is. “She says she doesn’t have a Phone” roept Niall verontwaardigd. Aan de stemmen te horen geloven ze me allemaal niet. Zuchtend haal ik mijn tas van mijn schouder en duw hem in de handen van Niall. Met mijn ogen probeer ik hem duidelijk te maken dat hij het maar moet controleren. Hij haalt mijn hele tas overhoop, mijn schrijfboek, mijn tekenboek, portemonnee, sleutels, iPod en last but nog least wat tampons. Niall kreeg een knalrood hoofd toen hij deze uit mijn tas haalde, dat zag er erg schattig uit. “Guys, she really doesn’t have a Phone” roept hij. Arm ding, hij snapt er helemaal niets van. “Do you have a mail address?” hoor ik Louis vanuit zijn auto roepen. Ik schud mijn hoofd “you probably don’t even have a laptop, do you?” zegt Harry twijfelend. Weer schud ik mijn hoofd “but you do have a tv!!” roept Niall vastbesloten, zodra hij mijn gezicht ziet komt ere en twijfelachtige “right????” achter aan en weer schud ik mijn hoofd.

De jongens lopen achter me aan mijn appartement in omdat ze me niet geloven en het met eigen ogen willen zien. Met trillende handen maak ik de deur open, ik heb nog nooit mensen ontvangen in mijn appartement. In de gang hangen de jongens meteen hun jassen op en langzaam lopen ze achter me aan de woonkamer in. “you really don’t have a tv” mompelt Louis terwijl hij met zijn hand aan zijn hoofd krabt. Met mijn ene hand wijs ik naar de stoelen als teken dat ze moeten gaan zitten. Met mijn krukken loop ik naar de keuken om te kijken of ik wel iets te drinken in huis heb voor de jongens. Een half pak ice tea en een pak melk is het enige dat in de deur staat. “do you need help?” geschrokken kijk ik om en kijk recht in de twee pretoogjes van Harry. ‘I only have a little bit ice tea, milk and tea. I’m not really used to getting visitors. Sorry’ schrijf ik op een enveloppe die op de tafel ligt. Hij haalt zijn schouders op “that’s no problem, we drink water and tea” grinnikt hij.

“where is that line from? I like it” roept Louis meteen als ik terug de woonkamer in loop. Bedenkelijk staat hij voor mijn muur waar ik een stuk uit een songtekst heb geplakt. Op de schuine witte muur boven de bank heb ik met rode letters ”Now I’m told that this is life, and pain is just a simple compromise so we can get what we want out of it.” geplakt. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik strompel door naar de cd kast in de hoop dat de cd in de woonkamer ligt. Onhandig pak ik ‘Brand new eyes’ van Paramore uit de kast en zet de cd op. Meteen skip ik naar het tiende liedje, een van mijn lievelingsliedjes. De jongens vallen allemaal stil en luisteren aandachtig naar de tekst.

I'm going away for a while
But I'll be back
Don't try to follow me
'Cause I'll return as soon as possible
See, I'm trying to find my place
But it might not be here where I feel safe

We all learn to make mistakes
And run from them, from them
With no direction
We'll run from them, from them
With no conviction

'Cause I'm just one of those ghosts
Travelin' endlessly
Don't need no roads
In fact, they follow me
And we just go in circles

And now I'm told that this is life
That pain is just a simple compromise
So we can get what we want out of it

Would someone care to classify?
Our broken hearts and twisted minds
So I can find someone to rely on
And run to them, to them
Full speed ahead
Oh, you are not useless
We are just

Misguided ghosts
Travelin' endlessly
The ones we trusted the most
Pushed us far away
And there's no one road
We should not be the same
But I'm just a ghost
And still they echo me
They echo me in circles

Met moeite weet ik mijn tranen binnen te houden. Vanaf de eerste keer dat ik dit liedje hoorde voelde het al aan alsof ik het zelf had kunnen schrijven. Een vriendin had de cd eerder dan mij en smste me meteen dat ik dit liedje moest luisteren omdat het over mij ging. Voor een moment blijven de jongens stil, ik voel hun ogen op mijn gezicht branden en zo onopvallend mogelijk probeer ik een verdwaald traantje weg te vegen. “it’s about you isn’t it?” hoor ik de rustige stem van Liam vragen.