PART ONE

PART ONE
Ik nam nog een laatste blik door het met regendruppels bedekte raam en merkte dat het toch geen zin had, er was niemand thuis.
Je beste vriendin onaangekondigd bezoeken in de regen is geen goed idee. Zeker niet als je niet bekend was met de straten waar ze in woonde, en er nooit iemand te zien was in deze buurt.
Ik nam mijn gsm, toetste blindelings haar nummer in en belde.
*tuut* *tuut* *tuut*
"Hallo?"
"Hey, waar ben je?"
"Ik ben op restaurant met mijn ouders, waarom?"
"Omdat ik voor je deur sta."
Ik voelde me stom. Stond ik hier nu een beetje in de regen voor de deur van mijn beste vriendin, en waar was ze? Op restaurant.
"Ohh, sorry!! We kunnen ons haasten, dan zijn we daar binnen een uurtje."
"Nee, het is ok. Ik bel wel naar mijn ouders, ga ik wel mee naar het museum."
"ok, weetjet zeker?"
"jaja, wacht even."
Mijn aandacht ging uit naar een conversatie, die zich even verderop op de straat plaatsvond. "Hey bro, waddup?"
"not much, you?"
"same, ik ga gewoon even skaten."
"In de regen?"
Ik wendde me weer tot mijn vriendin.
"Hey, ehm, ik bel je later wel, het is okay, byee!"
Ik hing nogal onverwachts op en stopte mijn gsm terug in de binnenzak van mijn jas.
Ik liep even verder, richting de twee jongens en bekeek ze van tussen de struiken in de voortuin van mijn bff.
De blik op de ene jongen z'n gezicht was goud waard.
Hij keek argwanend naar de andere jongen met het skateboard onder de arm.
"Ja, waarom niet?"
"Oooh, ik weet niet, misschien... omdat je dan nat wordt!?"
De andere jongen lachte. "Weet ik toch, Nico."
"Waarom dan?"
"Gewoon, regen is cool."
Hoe langer ik luisterde, hoe gekker dit werd.
Ik nam een stap naar achteren en moest nu net op een takje belanden en die breken, zodat ze iets van me zouden merken. Lomp dat ik toch ben.
"Ian, daar staat iemand." De 2 jongens keken beiden mijn richting uit.
Ik stond als versteend me een beetje stom te verstoppen achter die struik.
"We zien je wel."
"Shit."
Ik stapte opzij en zwaaide. "Hi. Ik ehm.. was... bij mijn beste vriendin langsgegaan.. maarree.. ze was er niet, en dan hoorde ik jullie.. duss.."
Voelde ik me daarnet al stom? Dat was niets vergeleken met nu.
Ik keek op naar de 2 jongens die alle twee een brede glimlach op hun gezicht hadden. Ze fluisterden iets in elkaars oren en lachten.
“Wat… Wat is er grappig?”
“Oh, niks. Gewoon dat jij ons stond te bekijken van achter die struik daar en doet of je van niets weet.”
“Wel, Ian... Ik vind haar wel schattig.”
Ik keek naar de jongen die net die woorden had uitgesproken, die volgens mij Nico ofzo heette.
“Hmm, misschien. Zou ze weten wie ik ben?”
“Geen idee, of ze kan ook doen alsof ze het niet weet..”
Rollend met mijn ogen kruiste ik mijn armen.
“Hallo!? Ik sta hiieerr!”
Nico lachte. “Weten we wel,” hij draaide zich weer naar de andere jongen, die dan Ian moest heten. “Laten we het haar vragen.”
“Ja, goed idee, vraag het maar, alsjeblieft!” Zei ik nogal geïrriteerd.
“Ken je hem?” Nico wees naar Ian.
“Vanwaar zou ik hem moeten kennen? Hij ziet er me niet bekend uit.”
“Zing eens iets.”
“It’s like that, you really got me going so crazy.. It’s like this, wish you and me could be together… nee?”
“Niet echt, heb ik nog niet gehoord, maar ik moet zeggen.. Je kan wel goed zingen hoor.”
Ian en Nico keken wat verbaasd naar me, alsof ik van een andere planeet kwam.
“Echt waar, jullie zijn creepy.”
“Wij zijn creepy? Jij bent degene die net nog naar ons staarde.” Zei Ian.
"In de regen!" Voegde Nico eraan toe.
“En jullie vonden dat erg?”
“Hebben we niet gezegd.” Zei Nico terwijl hij lichtjes glimlachte.
“Bro, echt waar!? Vraag gewoon haar nummer.”
Nico fronste terwijl hij naar Ian keek. “shhtttfff.. ahum. Waarom zei je dat nu? Wassik toch van plan!”
Ik glimlachte en bloosde lichtjes. Nico keek neer en mompelde.
“Magik je nummer..?”
“047907891223”
Ian grijnsde en porde Nico, die haastig zijn gsm uit zijn zak haalde en hoopte snel genoeg te zijn om mijn nummer in te toetsen.
“Ik moet nu echt mijn ouders bellen, hopelijk komen ze me ophalen. Ik sms jullie, of toch jou,” Zei ik terwijl ik naar Nico wees, “later?”
“Yupp.” Glimlachte Nico, en Ian knikte.
“Wel.. bye dan..” Ik zwaaide lichtjes, draaide me om en stapte traag weg van Ian en Nico.
Ik hoorde zenogdingen tegen elkaar fluisteren en vroeg me af wat ze tegen elkaar gezegd hadden. Zonder nog even te twijfelen liep ik de hoek om ennam ik mijn gsm uit mijn binnenzak.