2. Het besef

Toen ik mijn bewust zijn terug kreeg. Merkte ik dat ik een plas met bloed lag, mijn mooie jurk was hele maal rood. Naast me lag mijn vader! En ik lag in zijn bloed . de diepe wonden in zijn lijk waren goed zichtbaar. Ik rende naar hem toe. Zakte door mijn knieen en legde mijn hoofd op zijn borst. Natuurlijk klopte zijn hart niet meer. De tranen liepen over mijn wangen, vermengde zich met het bloed. ‘wat… wie… hoe…’ fluisterde ik. ‘Hij is vermoord door jouw met een dolk.’ Zei een man vrolijk. ‘kom je mee.’ Hij wachten mijn antwoord niet af hij sleepte me gewoon mee. Hij smeet me op een stoel en ging zelf naast me zitten. Op het de tafel stond een beeldscherm. ‘ik moest dit aan je laten zien.’ Zei de man nog steeds te vrolijk. Hij starten de video. Ik zag me zelf de zal in lopen. Ik zag me zelf aarzelen en vallen ik zag dat ik de dolk op pakte. ik zag me zelf de dolk in mijn vaders schouder zetten. Ik draaide mijn hoofd weg. ‘blijf kijken.’zei de man vrolijk ‘hoe kun je denken dat ik naar dit kan kijken, hoe kun je denken dat ik het ook maar zou overwegen. Ik heb mijn vader vermoord en jij denk dat ik het nu rustig kan terug kijken als of het een film is.’ Mijn stem sloeg over. Ik keek de man aan en zag dat hij gewoon popcorn zat te eten. ‘hoe kun je gewoon popcorn zitten eten als je naar dat zit te kijken?’ vroeg ik vol afschuw. ‘ach meid dat is toch niet zo moeilijk, ik heb dit ook door gemaakt. en echt over honderd jaar wat je het geen eens meer.’ Zei hij 3.
rustig. ‘hoe kan ik dit vergeten, het gaat hier over mijn vader… waar zijn we eigenlijk?’ zei ik nog steeds in paniek. ‘dat maakt niet uit.’ Zei de man ‘het gaat er om dat je nu weer naar school gaat.’ Terwijl hij dit zei legde hij een nieuwe jurk voor me neer en draaide zich om. Ik wist dat ik me moest om kleden dus trok ik mijn jurk uit en trok de groene jurk aan. hij draaide zich om en gooide me over zijn schouder en liep de kamer uit. Naar de gang die ik zag op de video. Ik wist dat schreeuwen niet hielp dus hield ik mijn mond. Bij het einde zette hij me neer. ‘ als je nu de eerste straat rechts en de tweede links neemt kom je nog op tijd op school, hier is je boeken tas.’ Hij gooide mijn boeken tas naar mij toe en liep weg.

De man had gelijk, ik was ruim op tijd op school. Ik liep naar natuurkunde. De deur is open dus ik liep naar binnen en ging zitten. Pakte al mijn boeken. mijn schets boek viel op de grond. Ik legde hem open en begon te schetsen. Pas toen mevrouw Ter Hoffsteden over me schouder mee keek. ‘wie moeten dit voorstellen en wat gebeurt er eigenlijk in deze tekening.’ Vroeg ze geboeid. ‘het moet mij voorstellen samen met mijn vader, Maar hij is dood gestoken. En ik lig in zijn bloed te huilen.’ Zei ik verdrietig. ‘ dat is heftig, gelukkig is het maar een tekening.’ Zei ze met een glimlach. Toen de bel ging was iedereen er en leila ging naast me zitten. De les was saai dus ik zat de meer en deel van de tijd te tekenen.
Tijdens engels zat ik gewoon te lezen en ging de les zo over geen moeilijk heden veder.
Toen -eindelijk- de laatste bel ging, stormde ik het lokaal uit naar het plein. Daar stond de man weer. Hij liep naar mij toe. ‘Ik neem je weer mee’ zei hij zonder emotie in zijn stem. We liepen samen naar de poort die ik eerder had gezien maar we liepen niet recht door. We liepen een trap op naar een slaap kamer. ‘Dit is jouw kamer, het is van af nu van jouw.’ Zei de man. Ik liet me het bed ploffen, toen de man weg was begon ik te huilen de tranen liepen over mijn wangen. Ik sloeg mijn schets boek open en begon te tekenen.

Uren en honderd tekeningen later, kon ik stoppen met huilen en aan mijn huiswerk beginnen. Het was niet moeilijk dus toen ik het zat te maken, bleven een deel van mijn hersenen denken aan het moment van mijn vaders dood. De tranen drupte op mijn huiswerk mijn natuurkunde schrift zat onder de zwarte vlekken.
Toen ik klaar was ging op mijn rug liggen. ´ik ga nooit meer iets tegen mijn eigen wil in doen.´zei een klein stemmetje in mijn hoofd. ´denk je echt dat ik daar sterk genoeg voor ben.´zei ik tegen me zelf.