* Fifth *

Eventjes dacht ik dat de meest afstompende dagen van deze week achter mijn rug zijn, maar word last minute gebeld om te gaan oppassen bij onze buurvrouw, die eigenlijk een paar blokken verder woont. Ratssnel neem ik al mijn spullen en maak me op weg naar Catherine, de tante van Liam. Ik krijg al het nodige materiaal in mijn handen gedrukt, inclusief de baby, en ze haast zich in haar stiletto’s de taxi in.

Uren hou ik me met Alex-Mila bezig. Ze waggelt met die kindermuziek - om doof van te worden - mee en haar blauwe ogen fonkelen als ze lacht. Ik werp een blik op mijn horloge en zie dat het tijd is om haar te voeden. Goed, ik weet hoe dit moet. Het is elf uur en ik moet haar appelmoes geven. Easy. Ik zet haar in de kinderstoel en ga van slag. Alex-Mila eten geven is het probleem niet, maar het geduld ervoor hebben, dat is de ware kunst van opvoeding! Een klein lepeltje – waar niet eens een druif op past - stop ik lieflijk in haar mondje en vertroetel haar met babywoordjes.

“Sssttt…” Probeer ik haar te kalmeren. Ik laat het wiegje balanceren, maar zonder succes. Het meisje wil maar niet slapen. En daar sta ik als een halvegare een baby te weerhouden van het krijsen en haar “ Hänschen klein “ voor te zingen wat ik me nog kan herinneren uit mijn Duits lessen. Ik streel haar hoofdje en eindelijk. De baby is gestopt met huilen, stopt hartveroverend haar duimpje in haar mond en valt snotterend in slaap.

Gemoedelijk en vredig leg ik me zachtjes neer op de bank en vergenoeg mezelf met het boek: Eat, Pray, Love. Ik geniet van het onwijs goed gevoel voor humor van Elizabeth Gilbert. Ze laat me altijd lachen. Ik heb mijn taak voor vandaag volbracht, denk ik dan toch in mezelf. Een schattig meisje zit te duimen in haar koets, ook al heeft ze achter mijn rug een paar slokken koffie binnengewerkt ( ik kon nog op tijd, voordat ze álles had opgedronken, de beker terug gristen)

“ Aaahhhh!” kreun ik verzaligd.