~ Hoofdstuk 22 ~

Ik rilde van de koorts en het zweet gleed langs mijn rug. Vermoeid schommelde ik mee op Ron zijn schouder. Twee uur Geschiedenis van Toverkunst bevorderde mijn gezondheid ook niet echt. Na de SVP van gisteravond was ik net iets te lang door de koude gangen gehuppeld. Eigenlijk meer op de vlucht voor Herman, die me weer eens in bad wou stoppen en had flinke kou gevat. Nu voelde ik me zo beroerd dat ik bijna van Ron zijn schouder afviel.
Versuft niesde ik, rilde even en sloot mijn ogen. Heel even zag ik een gezicht voor mijn ogen flitsen, een meisjesgezicht met lang, zwart haar. Ze kwam me bekend voor, maar voordat ik haar goed kon zien, verdween ze alweer. Het zal wel een waanbeeld van de koorts zijn geweest, dacht ik verdwaasd. Versuft draaide ik me om op Ron zijn schouder, nestelde me in de kraag van zijn gewaad en sloot zuchtend mijn ogen.

Toen ik mijn ogen weer opende lag ik gewikkeld in een zachte, pluizige deken. Versuft keek ik om me heen. Angstig kroop ik naar achteren toen er opeens een grote, natte neus aan mij snuffelde.
‘Af Muil!’
Ik kroop nog verder naar achteren toen er achter de neus, die aan een hond vastzat, een grote, bebaarde man opdoemde. Hij zag er nogal gevaarlijk uit, maar hij glimlachte naar me en pakte me heel voorzichtig op.
‘Dat ziet er veel beter uit.’
Toen ik was bijgekomen van de schrik keek ik om me heen. Ik bevond me in een rond huisje. Aan het plafond hing een bosje eenhoornhaar, lange veren, botjes en tanden van andere magische dieren. Er stond een gigantisch bed in de hoek van de kamer, een enorme tafel en in de haard brandde een gigantisch vuur. De mokken die op de tafel stonden konden wel als privé zwembad functioneren. Ik voelde me heel erg klein. De grote man zette me voorzichtig op tafel en begon wat te rommelen in een van de enorme kasten. Op dat moment werd er op de deur geklopt.

‘Binnen’ riep de vriendelijke reus.
Een verkleumde Ron stapte naar binnen. Rillend schudde hij de sneeuwvlokjes uit zijn haar. Verbaasd wierp ik een blik op het raam. Het sneeuwde! Heel Hogwarts was bedekt onder een witte deken van poedersneeuw.
‘Hoi Hagrid!’
Grijnzend verwarmde Ron zijn handen aan het vuur in de haard.
‘Hoe gaat het met Bob?’
‘Stukke beter, hij kan mee naar Het Nest.’
Bij het horen van Het Nest draaide ik me verrukt om. Ik ging weer naar huis!
‘Super Hagrid! Bedankt voor het verzorgen van Bob. Ik wist niemand anders die dit had kunnen doen.’
Hagrid bloosde en mompelde:
‘Graag gedaan’
Ron pakte me op, wikkelde me in zijn sjaal, zette zijn muts op en stapte de ijzige kou in.
‘Fijne kerst Hagrid!’
Hij draaide zich nog een keer om en zwaaide naar het kleine huisje, waar Hagrid in de deurpost ons uitzwaaide..
‘Je hebt me flink laten schrikken hoor, maar gelukkig heeft Hagrid je weer kunnen oplappen. Je had flinke koorts! Ik had ook beter op je moeten letten. Maar aan het eind van de week gaan we naar huis, kerstmis vieren!’
Liefdevol aaide Ron me over mijn hoofd. Dolbij piepte ik, ik had zoveel zin in de komende kerst!