036 - Suspicious

Liam ziet blijkbaar dat hij naar huis kan. Hij komt zuchtend zijn bed uit en gooit zijn dekens bijna in de lucht. Hij loopt naar zijn tas en graait een nieuw shirt tevoorschijn . Hij kijkt mij aan en ik weet wat die gezicht betekend. Ik loop knikkend naar het raam. Ik staar naar de wolken die snel één richting vliegen. Ik kan het niet laten om één keer naar Liam te kijken. Ik kijk één seconde naar hem. Ik zie zijn verwondingen op zijn rug. Ik loop naar hem toe en raak zijn schouder aan. Ik kom er niet aan toe om er over heen te wrijven, dalijk heeft hij nog pijn. Ik schrik als Liam naar me kijkt. Ik haal mijn hand snel weg en loop alweer naar het raam. Het is gaan miezeren. ‘’ Godverdomme.’’ Zeg ik mompelend in mijzelf. Hoezo moet het nou weer gaan miezeren net dat wij naar huis moeten. Ik herinner me nog dat ik iets tegen Liam moet zeggen. ‘Liam, wil je me naar huis brengen?’ Piep ik. Ik friemel ondertussen aan mijn nestel van mijn trui. Liam knikt. Hij staat op en rommelt alweer in zijn weekendtas. Ondertussen ben ik op mijn bed gaan zitten. Hij haalt dit keer een leren jas uit. Terwijl hij zijn rits probeert dicht te doen, kijkt hij mij aan. Hij pakt zijn weekendtas en hijs hem over zijn schouder. Ik lach binnensmonds want zijn rits staat nog open en er komt een sok uit.

We lopen zwijgend door de gangen. Liam kijkt mij aan en ziet dat ik geen schoenen aan heb. Hij pakt zijn weekendtas en haalt er een paar Adidas schoenen eruit. Hij knikt en wijst me erop om die schoenen aan te toen. Ik pak de schoenen van hem aan en trek ze aan. Ik prop mijn veters aan de zijkant.
Ik ben altijd te lui om mijn veters te strikken, en ik heb er ook geen zin in. Als ik Liams schoenen aan heb, loopt Liam gauw door op zoek naar de uitgang van dit suffe gebouw. In mijn ogen loopt hij veel te snel. Of het kan aan mij liggen. Volgens mij is hij het zat hier, dat zie je aan zijn gezicht. Op een gegeven moment stopt hij en is hij opzoek naar iemand. Ik zie een zuster net voor zijn neus lopen en ik zie Liam er al gelijk op afstromen om te vragen waar de uitgang is. De zuster legt het hem uit. Hij luistert aandachtig en ik staar naar zijn prachtige bruine ogen. Ik voel opeens een hand die mijn arm beetpakt. Ik schrik op uit mijn gedachten. Hij laat me al snel los. We lopen wat losjes uit elkaar nog steeds op zoek naar de uitgang. Ik friemel wat aan de onderkant van mijn trui. Ik hoop dat hij goed geluisterd heeft naar de zuster. Ik wil niet álweer verdwalen. Ik heb echt geen idee waar we naartoe lopen, maar mijn ademhaling word steeds zwaarder van het bijna rennen door de gangen. Ik loop ietsjes harder en trek aan Liam’s arm. Uitgeput en al komt er nog net uit mijn mond: ‘Kan je iets zachter lopen?’ Hij zegt een paar seconde niks maar dan zegt hijuiteindelijk ‘Tuurlijk’ Hij loopt met een glimlach verder naar de uitgang. De mooiste glimlach die ik ooit heb gezien… Ik heb niet door dat ik met open mond naar Liam zit te kijken. Ik bloos als ik erachter kom. We zijn nu in een gang met veel liften en trappen. Mensen lopen door elkaar. Bedden op wieltjes worden zo snel mogelijk met spoed naar een kamer gebracht. We lopen naar een lift toe en Liam drukt al gauw op het knopje van de lift. Afwachtend tot de lift ‘Pling’ zegt, stappen we in de lift. Ik staar in de lift naar de hoeveelheid knopjes. Hoe groot kan een ziekenhuis wel zijn? Ik hoor alweer het gepling van de lift. Dit keer dat we eruit kunnen. Ik loop uit de lift en wacht op Liam die een paar seconde later uit de lift stapt. Ik draai me om en we lopen alweer zwijgend. Dit keer een stukje meer naast elkaar. Liam met zijn tas die open is. En ik…. Ik met mijn veters die los zitten. Ik zucht. Wat een rot veters zijn het toch. Ik moet toch een keer mijn veters strikken. Hopen dat ze dan blijven zitten. Ik zie het buitenlicht al verschijnen. Ik loop een stukje sneller om naar buiten te gaan. Ik loop in de draaideur en hij gaat sloom vooruit. Als ik eindelijk buiten ben, kan ik wel een sprongetje maken. Eindelijk buiten lucht. Ik draai me om naar het ziekenhuis. Ik kijk door het raam en zie dat Liam buiten adem door de draaideur gaat. Aan zijn gezicht te zien kan hij gaan flauwvallen. Ik druk snel een arm om hem heen. ‘’ Gaat het wel? ’’ Zeg ik bezorgd en half twijfelend. Ik kijk naar zijn herfst ogen. Hij knikt wild van ja. Maar nog steeds aan zijn gezicht te zien ziet hij er niet lekker uit. ‘Weet je het zeker?’ Dit keer knikt hij iets rustiger. Ik haal mijn schouders op en laat mijn arm nog steeds om zijn schouder. We lopen zwijgend naar mijn huis die niet zo ver van het ziekenhuis is. In de verte zie ik mijn huis al staan. Ik voel dat Liam al snel sprint naar mijn huis. Ik kijk met een verbaasde blik toe. Ik ren ook een stukje en stop voor mijn deur. ‘’Is dit het goede huis?’’ Zegt Liam verbaasd. Ik lach, van verbaasheid of omdat ik het grappig vind. Ik kan nog net hikkend ja zeggen. Ik druk op de deurbel. De deurbel vult de gangen. Ik hoor al voetstappen van mijn ma. De deur word opengetrokken en ik voel al twee sterke armen van mijn ma. ‘’ Schatje! ‘’ Oh bah, ik heb er echt een hekel aan als mijn moeder me zo noemt. Als ze klaar is met knuffelen kijkt ze naar Liam. Argwanend en niet-vertrouwend kijk ze hem aan. ‘’ Wie is dat? ‘’ Ik kijk naar Liam. ‘’ Mam, dit is Liam. Hij ehhh… heeft me naar het ziekenhuis gebracht.’’ Mijn moeder kijkt hem nog steeds Argwanend en niet-vertrouwend aan. Ze knikt en geeft hem geen hand. Ze keert zich om en loopt naar de woonkamer toe.