Hogwart express

Met zijn alle gingen we naar de trein en begonnen alle koffers naar binnen te tillen. Eenmaal alles in de trein moest er nog afscheid worden genomen.
Bij het besef dat ik mijn ouders een hele tijd niet zou zien kwamen er toch een paar tranen in mijn ogen en keek ik mijn moeder met waterige oogjes aan.
‘ach schatje toch’ zei mijn moeder teder.
Ze trok me in een omhelzing en knuffelde me. Toen ik mijn tranen onder controle had bevrijdde ik me uit mijn moeders omhelzing en ging naar mijn vader. Hij trok me ook in zijn armen.
‘wees niet bang en blijf altijd trouw aan je vrienden’ fluisterde hij in mijn oor.
Ik slikte even en knikte toen even naar mijn vader, voordat ik me even naar mijn oom en tante wendde. Met een halve glimlach zwaaide ik even naar hun en ging toen de trein in. Snel ging ik de eerste de beste cabine in die leeg was en wachtte op de anderen.
Niet veel later verschenen mijn twee broers en neefje en nicht in de deuropening. Net toen iedereen zat op zijn plaats kwam de trein in beweging. Snel schoot ik naar het raam en drukte ik mijn gezicht tegen het raam om mijn ouders nog één keer te zien. Ik zag mijn moeder snel een traantje weg pinken, voordat ze samen met mijn vader naar ons zwaaide.
Ik hield pas op met zwaaien toen er echt niks meer van ze te zien was. Met een zucht liet ik me terug vallen op het bankje. Mijn broers waren al druk bezig plannen te maken samen met Roos. Hugo en ik keken elkaar een beetje zenuwachtig aan. Natuurlijk kende ik Hugo al mijn hele leven, maar voor hem was dit net zo nieuw als voor mij. We zeiden allebei niet veel tot de kar met snoep voorbij kwam. Snel haalde ik het geld, wat ik van mijn ouders had gekregen voor in de trein, uit mijn zak en ging kijken wat er allemaal was. Ik koos voor chocokikkers, smekkies in alle smaken en een ketelkoek. Hugo had ook chocokikkers genomen en begon meteen de eerste open te maken en at snel de kikker, voordat hij het plaatje bekeek wat bij elke chocokikker zat. Mijn vader spaarde ze vroeger ook en ik en mijn broers hadden zijn hele verzameling mogen hebben. In mijn eerste chocokikker die ik openmaakte zat professor Anderling. Zij kwam heel vaak voor en ik had haar dan ook al acht keer. Hopend op een ander plaatje maakte ik de volgende open en keek snel naar het plaatje. Ik slaakte een overwinningskreetje toen ik zag wie er op stond. Marcel Lubbermans. Hij was één van de zeldzamere en ik had hem nog niet. De anderen keken me vragend aan en zagen toen wat ik in mijn handen had. James, Albus en Roos lachten even en Hugo keek me opgewonden aan.
‘Marcel is zeldzaam’ zei hij stralend.
‘wie heb jij?’ vroeg ik nieuwsgierig.
Hij legde zijn plaatjes op het kleine tafeltje onder het raam neer. Het waren professor Anderling, Romeo en George.
‘hey, jij hebt oompie’ zei ik lachend.
Ik was blij dat de stilte van net verbroken was en keek lachend naar Hugo toen hij de informatie die bij George stond las.