028|| Back to black
If you don't know where you are going, you will probably end up somewhere else.
~ Mila Adams
'Mila, je bent laat.’ Een zucht verlaat mijn mond. 'Praat me er niet van,’ mompel ik waarna ik in een straal recht door loop naar mijn kamer. De bus die ik moest hebben zat vol, dus ik heb nog een uur lang moeten wachten op de bus. Ik heb er even aan zitten denken dat ik kon gaan lopen, maar dan ben ik een uur aan het lopen. Een uur wachten of een uur lopen en me helemaal moe maken? Dan toch maar liever een uur wachten. Het was niet het leukste uur van mijn leven, maar het is ook niet de eerste keer dat ik nog een uur moet wachten. Het is namelijk altijd wel wat met die bussen.
'Mila?’ Het is Frederique die mijn kamer binnenkomt. Verschrikt kijk ik op. Ik was aan het indommelen op mijn bureau. Ze gaat op mijn bed zitten en klopt naast zich. Met een zucht sta ik op. Dit zal wel een gesprek worden dat je kan vergelijken met een moeder-dochtergesprek. 'Mila, ik maak me zorgen om je.’
'Waarom, dat is toch nergens voor nodig? Ik kan me prima redden hoor.’
'Nee, dat bedoel ik niet.’
'Wat dan wel?’
'Misschien moet je iets minder gaan werken. Je gaat zoveel werken dat je bijna geen slaap meer krijgt en dat je al je huiswerk tussendoor moet gaan doen. Dat is niet gezond.’
Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb niet zoveel slaap nodig. Dat heb ik nooit gehad.’ Frederique pakt mijn kin vast en draait mijn hoofd naar haar toe. 'Je hebt wallen en niet van die kleintjes ook.’ Ik til mijn hoofd omdat zodat ze mijn kin los laat en ga weer normaal zitten. 'Ik heb nergens last van hoor.’
Met een zucht staat Frederique op. 'Oké, dan moet je het zelf maar weten. Maar ik waarschuw je. Slaap genoeg!’ Ik beloof het haar, waarna ze uit mijn kamer vertrekt.
Ja, dat moest ik even kwijt! [a]
Laten jullie allemaal een reactie en kudo achter? <3
Ja, dat moest ik ook even kwijt! [a]
Reageer (6)
snel verder!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
1 decennium geleden