#8

      Gefrustreerd door wat ik daarnet had gehoord, liet ik mijn huiswerk toch voor wat het was en ging ik naar de gezamenlijke ruimte.
Emily en Garrett zaten samen op de bank te knuffelen. Ik wist toevallig dat Mary en Louis gisteravond allebei al naar huis waren gegaan. Dat betekende dat alleen Alex nog miste.
      ‘Can I get you anything?’ vroeg ik terwijl ik naar de keuken liep.
      ‘A coke, please!’ hoorde ik ze in koor antwoordden.
      Ik schonk drie glazen vol en nam ze in één keer mee. Dat dit me zonder morsen lukte, gaf me een klein beetje een triomfantelijk gevoel toen ik de glazen op tafel zette.
      ‘Thanks,’ zei Emily die gelijk haar glas oppakte en aan haar lippen zette.
      Ik ging op de andere bank zitten.
      ‘What’s up?’ vroeg Emily na enige minuten. Blijkbaar had ze me tijdens die stilte bestudeerd en geconstateerd dat er iets mis was.
      Ik zuchtte. ‘Well, not really much…’
      ‘But?’
      ‘But you know how Kim was supposed to come over tomorrow for a week?’
      ‘Yes.’
      ‘Well, she called me up to tell me she can’t come anymore. Her dad is in the hospital and they don’t know what’s wrong with him, so she wants to stay in Holland in case anything bad happens.’
      ‘That sucks.’ Emily klonk net zo met stomheid geslagen als ik me voelde. ‘So now what are you doing the whole week?’
      ‘Nothing probably. I suppose I’ll be watching all seasons of Glee and Charmed again, as I will be the only one left here.’
      ‘Honey… I’d love to spend time with you, but Garrett and I are leaving for my parents’ tomorrow evening. And I’d for you to come with, but our house is going to be packed and my parents don’t like last-minute changes.’ Haar stem klonk spijtig.
      ‘I know,’ verzuchtte ik. ‘Your mom made that clear last time she visited and we went out for dinner instead of staying here. Remember?’
      Emily grinnikte. ‘Yes, I do.’
      ‘Well, at least you’ve got Alex to hang out with for a couple of days. He isn’t leaving until Wednesday,’ sprak Garrett.
      ‘Did I just hear people talking about the Great and Gorgeous Alex?’ hoorden we een stem vanuit het kleine gangetje komen. Even later verscheen Alex.
      ‘No,’ antwoordde ik plagend. ‘You did hear us talk about you, but we never talked about the Great and Gorgeous Alex. To be honest, I’ve never met him. Is he a nice person?’
      ‘Ha ha ha,’ antwoordde Alex sarcastisch. Hij liep naar me toe en deed alsof hij me hard tegen de arm duwde. Daarna liep hij door naar de keuken waar hij zo te horen wat te drinken inschonk, waarna hij naast me op de bank kwam zitten. Volgens mij deed hij dat alleen maar omdat Emily en Garrett de andere bank helemaal in beslag namen en omdat de stoelen verschrikkelijk zaten. ‘So what was that about me?’
      ‘Christa told us that her friend can’t come over anymore, because her friend’s dad is in the hospital, so Garrett told her that she could hang out with you until Wednesday,’ legde Emily uit.
      ‘Oh, it’s really too bad that your friend can’t come,’ zei Alex. Hij klonk oprecht. Stiekem verbaasde me dat niet: iedereen vond Kim geweldig en Alex dus ook. Zelfs al voordat hij haar ontmoet had. Ik voelde een steek ergens in mijn buik als ik eraan dacht. Op de middelbare school was dat ook al zo geweest: Kim was altijd de easygoing, spontaneous friend en ik was meer de vriendin die erbij hing, op zich wel met mensen op kon schieten, maar bij de meeste groepjes er net buiten viel. Heel vervelend. Ik had wel een groep vriendinnen, waar Kim trouwens ook bij hoorde, maar buiten die groep waren alle gesprekken redelijk awkward: ze liepen nooit echt lekker. Kim had daar nooit last van: die was bevriend met zo’n beetje iedereen. Ze was heel aardig, maar soms kon ik me er erg aan irriteren dat zij zo makkelijk met iedereen omging. Daarnaast kon ze zoveel eten als ze wilde, terwijl ik het tegenovergestelde was en tot mijn eindexamen met overgewicht te maken had gehad. Toen ik ging studeren had ik echter besloten eens echt te gaan proberen om af te vallen en dat lukte. Nu was ik wat dunner en had ik meestal maatje M of L. Dat veranderde er helaas niets aan dat ik elke keer met me neus op de feiten werd gedrukt als ik Kim zag: met maatje S of soms XS zagen veel meer mensen je zitten.
      ‘Yeah, it really sucks.’ Ergens voelde ik me wel opgelucht dat ze niet kwam.