~Hoofdstuk 8~

Ik sta voor een mega groot, spierwit huis. Het straalt een enorme elegantie uit, ook al is het echt enorm. Het huis van Zokady heeft vooraan een soort afdakje, ondersteunt door Korinthische zuilen. Ik loop naar de voordeur, wat eigenlijk een kolossale houten deur is, net zo een die kastelen vroeger hadden. Ik druk op het knopje van de bel en wacht rustig af.
Het gesprek met Chad is goed gegaan. Hij heeft me geholpen en de gaten uit mijn plan gefilterd. Ik weet nu precies wat me te doen staat en wat ik absoluut niet moet doen. Ook heeft hij beloofd dat hij zal helpen, maar hij was wel teleurgesteld dat ik niet een plan had om het Capitool omver te werpen. Ach ja, je kunt niet alles hebben.
De deur gaat open en een oude man staat voor de deur. Hij staat kaarsrecht en heeft spierwit haar, bijna net zo wit als het huis. Echt een typische butler. 'Hallo, ik ben Emily, ik heb een afspraak met Meneer Zokady.' De man knikt en gebaart me om binnen te komen. Hij doet de deur dicht en loopt naar een mega trap. Ik volg hem, niet goed wetend of dat de bedoeling is. De binnenkant van het huis is net zo wit en elegant als de buitenkant. Ik sta in een mega grote hal, met een hoog plafon waar super mooie kroonluchters aanhangen. Op de vloer ligt een fluwelen tapijt, zo rood dat het net bloed lijkt. Het is adembenemend. Ik loop de marmeren trap op en het geklikklak van mijn hakken galmen door de hal. De eerste verdieping is net zo mooi en in dezelfde stijl gebouwd. We slaan rechtsaf en de butler klopt op een deur.
'Binnen!' De stem van Zokady komt dwars door de deur heen. Ik neem een hap adem, klaar voor wat er komen gaat. Aan de ene kant heb ik er totaal geen zin in; ik haat die vent echt ongelooflijk erg. Maar juist daarom is het ook leuk, om die man te bedriegen en te slim af te zijn. De deur gaat open en ik stap naar binnen. Zo te zien is dit zijn werkkamer, aangezien hij aan een bureau zit. Verder staan er nog een paar stoelen aan een tafel. De rest van de kamer is leeg, afgezien van de schilderijen die aan de muren hangen. Ook deze kamer is wit en de vloer bloedrood.
'Emily, wat fijn! Neem plaats. Kan ik nog wat te drinken voor je halen?' 'Het genoegen is geheel aan mijn kant. En wat drinken zou wel fijn zijn.' Hij knikt en pakt een fles champagne, terwijl ik naar de tafel loop en op een stoel ga zitten. Met twee glazen en de fles in zijn handen loopt hij naar mij toe, neemt plaats en schenkt de glazen in. 'Zo, zullen we maar gelijk beginnen dan? Wat had je in gedachten?' Hij kijkt me veel te vriendelijk aan en even ben ik van mijn stuk gebracht. Ik dacht dat ik nogal aan moest dringen om te beginnen met de ontwerpen uit te zoeken, omdat hij eerst nog van alles en nog wat moest vertellen. Ik herstel me weer en begin te vertellen.
'Ik had dus voor Melinde een jurkje in gedachten, lief en schattig, want dat pas goed bij haar. Voor Jason gewoon een pak, niet te opvallend, maar wel mooi. Qua kleur wilde ik graag blauw. Het moet met ons District te maken hebben, dus op het eerste gezicht zou je niet aan blauw denken. Maar blauw is de kleur van lucht en dat is wat de bomen nodig hebben, evenals water, wat ook blauw is.' Ik kijk hem aan en wacht af wat hij er van vindt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben hier ook voor andere dingen, maar ze moeten wel kleren hebben voor het interview.
Zokady staat op, loopt naar een kast en doet een la open. 'Kom maar eens kijken. Hierin zitten verschillende stoffen blauw die je zou kunnen gebruiken. Je idee om die kleur te gebruiken is echt heel goed. Ik denk dat Melinde zacht blauw heel mooi en schattig zal staan. In het pak voor Jason zouden we de randen blauw kunnen maken, zodat ze op elkaar afstemmen. Voor Melinde adviseer ik deze stof.' Hij laat een prachtig stukje blauw zijde zien. Het is echt geweldig!
Zo zitten we de rest van de avond te puzzelen over wat voor ontwerp en stof we willen. Wanneer we eindelijk allebei tevreden zijn, bied hij me nog wat te drinken aan, wat ik natuurlijk niet afsla. Nu is het moment om te doen waarvoor ik gekomen ben. 'Weet u wat ik mij nog afvroeg?' Wachten op zijn antwoord doe ik niet en ik ga ongestoord verder. 'Toen ik een tribuut was vond ik het altijd wonderlijk hoe al die schepen overal zo snel kwamen. Waar komen ze vandaan en hoe kunnen ze weten waar iedereen is? Om eerlijk te zijn weet ik het nu nog steeds niet, maar ik zou het wel graag willen weten.'
Hij twijfelt of hij wat moet zeggen, maar de alcohol doet zijn werk. 'Ik kan me voorstellen dat je je dat afvraagt. Eigenlijk is het geheel mijn eigen ontwerp. Ze zijn super licht en ingebouwd met de modernste apparatuur. Ik kan je dat wel allemaal gaan uitleggen, maar dat is veel te ingewikkeld. Er zijn er niet zoveel van en eigenlijk worden ze alleen met de Spelen gebruikt, daarvoor zijn ze ook gemaakt. Ze staan op het industrie terrein van het Capitool.'
Eigenlijk had ik dat al verwacht, maar daar heb ik niks aan. Ik weet dat ik een groot risico ga nemen en hoop dat de alcohol een beetje meewerkt. 'O echt! Wat geweldig! Zou u mij daar niet een keer naartoe willen brengen? Ik zou dat zo leuk vinden om het een keer te zien!' Met mijn aller-verleidelijkste glimlach kijk ik hem aan. Ik durf helemaal niet meer te ademen. Het lijkt wel uren te duren voor hij eindelijk antwoord geeft.
'Dat zou mij een eer zijn.'