|| Fifty Eight

Ik staarde naar de rode letters van mijn radiowekker. Nog vijf minuten, dan zou hij afgaan.
Ik zuchtte en draaide op mijn rug. Ik staarde naar het plafond terwijl ik zachtjes een liedje neuriede.
Vandaag was de dag.
De afgelopen dagen had ik gemerkt dat deze dag eraan kwam. De keren dat ik Aiden zag werd hij steeds stiller. Als ik vroeg of het met hem ging dan glimlachte hij en begon hij snel over iets anders. Maar aan zijn houding zag ik dat hij het moeilijk had.
Ik sloeg mijn dekbed van me af stapte uit bed. Ik liep op blote voeten naar de muur tegenover mijn bed. Ik liet mijn ogen langs alle foto’s glijden die ik erop geplakt had.
Een foto van Hailey en mij op het kerstgala. Een foto waar ik samen met Jules op sta, allebei zijn we drie jaar. Een foto van mijn ouders op hun trouwdag. Een foto van Aiden en mij samen op Aiden’s fiets. Mijn blik bleef hangen bij de foto van Aiden en Noa. Aiden had me raar aangekeken toen ik had gevraagd of ik hem in mijn kamer mocht hebben. Toch wilde ik hem graag hebben. Ook al had ik Noa nooit gekend.
Mijn hand ging naar het kettinkje dat om mijn nek hing. Een zilveren kettinkje met een blauw steentje. Noa’s kettinkje. Aiden had het aan me gegeven toen we een half jaar samen waren. Sindsdien heb ik het nooit meer afgedaan.
Ik schrok op van het geluid van mijn wekker die afging. Snel drukte ik de wekker uit en liep naar de badkamer.

Ik trok mijn wollen muts verder over mijn hoofd toen ik uit de bus stapte. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en liep richting de kerk. Toen ik de begraafplaats op liep zag ik Aiden al zitten. Hij zat op de grond voor een graf, het graf van Noa. Ik liep op hem af en bleef staan toen ik hem hoorde praten.
“Je hebt geen idee hoeveel ik je mis. Hoe vervelend het is om alles zonder jou te moeten doen. Weetje, soms ben ik boos op mezelf. Ik had degene moeten zijn die Kyle had betrapt in papa’s kamer. Ik had dood moeten zijn.”
Ik beet op mijn lip. Dacht hij er echt zo over?
Ik begon weer te lopen.
“Nee Aiden, je moet niet jezelf de schuld geven.”
Aiden keek geschrokken op maar glimlachte toen hij mij zag.
“Sophie, je bent gekomen.”
“Natuurlijk” zei ik.
Ik ging naast Aiden op de grond zitten. Zo bleven we een hele tijd stil zitten. Allebei verzonken in onze eigen gedachten.
Een automatische glimlach verscheen op mijn gezicht toen Aiden mijn hand pakte. Hij stond op en trok mij mee omhoog.
“Kom” zei hij. “We gaan.”
Ik liep naast hem over het kerkhof. Onze schoenen knerpten in de verse sneeuw.
Bij het hek draaide we ons allebei om en keken we naar Noa’s graf. De marmeren steen glinsterde in de felle zon.
“Het gemis en de pijn zullen nooit weg gaan. Ik zal er alleen maar aan wennen.”
Ik keek Aiden aan. “Maar het moet je er niet van weerhouden te genieten van de mooie dingen in het leven” zei ik.
Aiden glimlachte en draaide een pluk van mijn haar om zijn vinger.
“Zoals van jou” zei hij.
Ik glimlachte en ging op mijn stenen staan. Aiden boog zich naar voren en kuste me op mijn koude lippen. Op dat moment begonnen er om ons heen de vogels te fluiten.