H18

‘We moeten er bijna zijn’ zei Marcha opgewekt. We waren nu 1.5 dag onderweg en we waren bijna bij de grens van het vuurrijk. ‘Onze stad ligt naast de grens. Het is een best grote stad, maar ik weet natuurlijk precies de weg’. We reisde weer op een waterplatform, dat bestuurt werd door mij, afgewisseld door Eline. ‘Daar is het!’ riep Marcha ineens. Voor ons lag een redelijk grote stad met hoge wolkenkrabbers. We lieten het platform instorten en sprongen er vanaf. ‘Volg mij maar’ zei Marcha blij. En met z’n drieën renden we de stad in.

‘Marcha kan het ietsje langzamer?’ vroeg Eline aan haar. Marcha rende minstens 100 meter verderop. ‘Ze is gewoon enthousiast’ zei ik tegen Eline. ‘Dat zou jij ook zijn als je zo dicht bij je ouders zou zijn’. Toen ineens schoten mijn ogen naar een grijze gedaante helemaal bovenop een wolkenkrabber. Het was een geestendrijver. Zijn ogen waren op mij gericht. ‘Shit, Eline kijk is omhoog op die wolkenkrabber daar’ zei ik terwijl ik naar de geestendrijver bleef kijken. ‘Shit, ze zitten ook echt overal’ zei Eline. ‘We moeten die ouders vinden en daarna wegwezen hier’ zei ik. Toen ineens was er een enorme explosie te horen. Ik draaide me vliegensvlug om en zag een grote rookwolk ergens een paar 100 meter verder op. Marcha stopte met lopen en rende snel terug naar ons. ‘Eline en ik gaan kijken wat dat is, zo gauw je je ouders hebt gezien, moet je naar de grens toekomen. Wij komen er zo snel mogelijk naar toe’. Marcha knikte en rende snel weg. Wij deden hetzelfde maar dat de andere richting op.

Toen we bij de rookwolk aankwamen, zag ik iets waar ik al bang voor was. Verschillende kinderen met het virus stonden tegenover verschillende geestendrijvers. Iets viel mij op. In het midden van de kinderen stond een volwassen man. Met grote ogen keek ik Eline aan. ‘Het virus heeft een volwassenen besmet’ zei ik. ‘Onmogelijk’ zei Eline. We keken toe hoe de geestendrijvers iedereen blind maakte die ernaar keek. Toen ze ons zagen probeerde ze dat natuurlijk ook, maar Eline was sneller. Gelijk sprong ze opzij en stuurde een waterstraal op het virus af. Ik volgde haar voorbeeld en al snel vochten de geestendrijvers ook. De volwassen man was sterk maar na een tijdje werd ook hij vermoord. Toen het virus was opgeruimd kwam een van de geestendrijvers op ons afgelopen. Snel draaide we ons om en renden weg. ‘We moeten weg hier uit deze stad’ zei ik tegen Eline. Er verschenen steeds meer mensen van het virus, waaronder volwassenen. Ook verschenen overal geestendrijvers. Heel toevallig kwamen we langs het huis waar Marcha in de armen van haar ouders stond. Snel rende ik het huis binnen, want de deur stond open. ‘Marcha, we moeten NU weg’ zei ik. Ze knikte en ik draaide me om, om ze wat privacy te gunnen. Al snel kwam Marcha met tranen op haar gezicht naar buiten en rende snel met ons mee. ‘De stad zit vol met het virus en geestendrijvers’ zei Eline tegen Marcha. Toen ineens vielen mijn ogen op het felrode teken op Marcha´s pols. ‘Marcha, kijk naar je pols!’ riep ik. ‘Wat the…’ zei Marcha. ‘Jij bent nu ook gekoppeld aan twee elementen’ zei Eline. ‘Gaaf!’ riep Marcha. ‘We moeten zo snel mogelijk naar de luchteilanden en we moeten zo snel mogelijk naar het metaallandschap terug’ zei ik. Toen ineens moesten we verschillende zwarte bollen van het virus ontwijken. Achter ons renden verschillende virussen. Een daarvan werd gelijk doorboord door een metalen stang van Marcha. De andere twee werden bevroren door Eline en mij. Ook moesten we verschillende aanvallen van geestendrijvers ontwijken. Toen ineens zag ik in de verte water liggen, wat betekende dat we bij de grens waren. ‘Eline, we moeten een platform op het water maken en daar gelijk opspringen!’ riep ik door het kabaal door. Ze knikte en volgde mijn voorbeeld. Zo snel mogelijk maakten we een platform en sprongen er met z’n drieën op. Ik maakte gelijk een grote golf die ons snel vooruit stuurde. Toen ik me omdraaide zag ik dat alle geestendrijvers bewusteloos op de grond lagen en niet meer probeerde aan te vallen. Één geestendrijver stond nog recht op, te vechten tegen het virus. We keken met z’n drieën toe hoe hij stond te vechten. Hij was erg sterk en versloeg de ene naar de andere. Toen ineens werd Marcha van het platform afgetrokken door het virus die achterons aan waren gezwommen. Snel dook ik het water in om haar hand nog net op tijd vast te houden. Ik gaf onderwater een harde klap tegen de kaak van het virus die vervolgens Marcha losliet. De andere werd onderwater bevroren. Snel hielp ik Marcha op het platform te komen, toen ik plotseling drie virussen tegenover Eline zag staan. Eline was flink in het voordeel op het water en had de drie virussen zo verslagen. We waren flink afgedreven richting de kant. De geestendrijver was nergens meer te bekennen. Toen we ons omdraaide stond hij ineens wachter ons op het platform. We namen alle drie gelijk een aanvalshouding aan toen hij ineens tegen ons begon te praten. ‘Val me niet aan!’ riep hij tegen ons. ‘Ik hoor bij jullie’. Toen liet hij zijn polsen zien. Op zijn ene pols stond het teken van geest en op zijn andere pols stond een teken van vuur. We bleven hem met grote ogen aankijken. ‘Ik zal jullie echt alles uitleggen, maar nu moeten we maken dat we hier zo snel mogelijk wegkomen’ zei hij. Ik knikte en samen met Eline stuurde we ons snel weg van de stad vol gevaren.