018

Ik loop de deur van het trainingcentrum uit. Ik sta buiten, naast Roan. Elae begeleid ons naar de hovercraft. Ik vang een glimp op van Vajenne die net naar binnen gaat. We lopen naar de hovercraft en Elae huilt tijdens ons afscheid. Ik zeg haar geen gedag, maar loop meteen de hovercraft in. Twee vredebewakers zetten me meteen op een stoel naast Vajenne. Ze kijkt me niet aan, en glimlacht ook niet. Ze kijkt hoe Rich in de stoel word gezet. Roan word naast Rich gezet, tegenover ons. Alle jongens tributen zitten daar. Roan en ik zijn de laatste twee en de enorme schuifdeur gaat dicht. Een vrouw met een dikke naald komt naar me toe gelopen en wijst naar mijn arm. Als ik hem niet optil, grijpt ze hem en de dikke naald doorboort mijn huid. Een kreetje onsnapt uit mijn mond. Ik zie een lichtje uit mijn onderarm komen. Het is vast een chip. Ik kan niet praten door de zenuwen. Het lijkt wel of al mijn ingewanden in de knoop zitten. Ik kan ieder moment overgeven. De hovercraft stijgt op. Het is stil, niemand praat. Hoelang zou de reis duren? Waar zou het zijn? Wat zou het zijn? Ik denk aan Ilana. Ik krijg een brok in mijn keel waardoor ik nog misselijker word. Ik weet niet hoelang het geeft geduurd. Maar voor mijn gevoel na een paar jaar, landen we. Er word een connectiebuis aangesloten op de uitgang. Het wemelt van de vredebewakers. Tributen proberen hier vaak te onsnappen. De beugels schieten los en iedereen staat op. Met per persoon 4 vrede bewakers gaan we via de grote slurf naar aparte kamers. Als de deur achter me gesloten word, en de deur 5 keer op slot word gedraaid, ben ik alleen in de kamer met Ebonie. Ze zegt niks, geeft me geen knuffel en wenst me geen succes. Ik krijg mijn outfit aan. Een zwart topje, een donkergroene regenjas, een zwarte trainingsbroek en een paar simpele gympen. Ze doet mijn haren strak in een hoge staart en werk mijn make-up bij. Mijn wenkbrauwen worden bijgewerkt. Mijn nagels geveild. Ik kijk in de spiegel, en zie mezelf heel streng kijkend. Ik zie er eng uit. Angstaanjagend. De vrolijke glimlach die rond mijn mond hing vroeger is verdwenen. Ik ben een machine, een moordwapen. 'Nog 30 seconden.' Klinkt de vrouwenstem. 'Eet. Drink.' Beveelt Ebonie. Ik neem snel een slok water en een paar happen van een cake, maar meer hou ik niet binnen. Ik ga snel in de tube staan nadat ik nog 10 seconden heb. Ik kijk naar Ebonie. Ze geeft me voor het eerst deze dag een glimlach en ik zie haar ooghoeken nat worden. Succes. Zegt haar mond, ik zie het aan haar lippen. De grond onder me gaat omhoog en ik zwaai zachtjes.