[027]

Isaiah Timber

Na een zachte zucht sloot ik de deur achter mij en leunde even tegen het verouderde hout. Mijn blik was op het gladde laminaat onder mij gericht, mijn gedachtes waren afgeleid van mijn omgeving. Het enige waar ik nog aan kon denken was Paul en wat hij me verteld had. Wat hij was. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, helemaal niet zelfs. Maar ik moest het wel even laten bezinken. ‘Hey.’ Kim glimlachte voorzichtig naar me toen ik mezelf er toe gedwongen had terug naar de kamer te lopen en zag hoe ze tegen de keukenkastjes leunde. Haar ogen scanden mijn gezicht, bleven steken bij mijn eigen ogen. ‘Gaat het?’ Ze probeerde zo min mogelijk nieuwsgierig over te komen, omdat ze waarschijnlijk al wist wat Paul me verteld had. Ze wist wat voor impact het kon hebben. Even knikte ik, om vervolgens zelf ook te glimlachen. ‘Ja.. Ja het gaat.’ Een opgeluchte, zachte zucht ontsnapte Kim’s lippen, waarna ze even een hand door haar warrig staande haren haalde. Haar blik gleed af naar haar pyjama, waardoor ze even grinnikte. ‘We kunnen maar beter om gaan kleden,’ grinnikte ik zachtjes terug, waarna ik Kim voor ging naar boven. Voor de spiegel in mijn kamer bleef ik even staan, mijn blik hield stil op mijn outfit. Het was een hemelsblauwe zomerpyjama, met vrolijke bloemetjes. Opnieuw grinnikte ik. Was dat Paul dan helemaal niet opgevallen toen ik de deur had open gedaan? Even schudde ik mijn hoofd. Natuurlijk niet. Hij had heel andere dingen aan zijn hoofd.
Na een zachte zucht trok ik de kastdeurtjes open en haalde een paar kleren uit mijn kast. Kim trok haar eigen kleren aan – die waren namelijk weer opgedroogd – en rees verward haar wenkbrauwen op toen ik op mijn bed plofte. ‘Mag ik jou iets vragen?’ vroeg ik voorzichtig, terwijl ik even diep ademhaalde en naar de broek in mijn handen keek. ‘Ja, natuurlijk.’ Ze glimlachte en plofte naast me neer, haar schoenen nog in haar handen. ‘Hoe.. Hoe reageerde jij toen Jared het je vertelde?’ Ik fluisterde de woorden zacht, niet willend dat mijn vader ons beneden kon horen. Al twijfelde ik er niet helemaal aan dat hij er toch al meer van zou weten. Hoe zou Elan anders ook kunnen veranderen in een.. wolf?
Kim glimlachte even en zuchtte zachtjes. ‘Verrast, natuurlijk. Ik had het niet verwacht, maar ik was blij dat ik eindelijk de waarheid achter zijn vreemde gedrag kende. Dat ik eindelijk wist wat hij al die tijd verborgen had gehouden voor mij.’ De oprechtheid was uit haar ogen te lezen, haar lippen vormden een verliefde glimlach. ‘Jared is geweldig. Ik kon hem gewoon niet af vallen.’ Ze haalde glimlachend haar schouders op en keek me toen vragend aan. ‘En jij?’ Ze fluisterde de vragende woorden terug, hield mijn blik gevangen. ‘Ik heb het geaccepteerd, denk ik. Al weet ik nog steeds niet helemaal hoe ik er mee om moet gaan.’ Even beet ik op mijn lip en liet mijn gedachten afdwalen naar een paar minuten geleden. Paul verscheen weer op mijn netvlies. Onzeker, zenuwachtig en hoopvol. De opgeluchte, liefdevolle blik in zijn ogen toen ik hem verteld had dat ik het accepteerde.
Een glimlach vormde zich rond mijn lippen. Zo moest het zijn. Paul en ik samen, zonder geheimen. In zijn ogen was af te lezen dat hij echt van me hield, net zoals ik van hem hield. Hij gaf om me, leek alles voor mij willen te doen. Het was alsof zijn hele wereld zou instorten als hij mij niet zou hebben, net als hij eerlijk opgebiecht had een aantal minuten geleden. Er was geen twijfel meer over mogelijk; we hadden elkaar nodig.
‘Dat komt wel.’ Kim’s woorden haalden mij uit mijn gedachten, waardoor ik haar verrast aankeek en naar haar glimlachte. Ik geloofde wat ze zei, want met Paul kon dat niet anders. Ik kon gewoon niet anders dan hem accepteren zoals hij was. ‘Ik weet het.’ Paul was het waard, zeker weten.