[026]

Isaiah Timber

‘Ik ben er zo een.’ Door die ene zin werd mijn beeld van de werkelijkheid plotsklaps wazig. Alsof je jaren dezelfde puzzel hebt gemaakt en er opeens achterkomt dat je het al die tijd fout deed omdat er blijkbaar nog een stukje miste. Mijn blik sprong op oneindig terwijl ik diep in mijn gedachte graaf naar alles wat mij ooit over shape-shifters is vertelt. Alle legendes van onze stam die ik altijd voor sprookjes aanzag. Moet je je voorstellen dat er opeens echt een huisje met zeven dwergen in het bos staat die in een mijn werken… Dit was natuurlijk niet hetzelfde maar zo voelde het wel.
‘Wolven. Jullie zijn wolven, toch?’ vraag ik zo kalm mogelijk. Paul knikt voorzichtig en kijkt me nog steeds afwachtend en vrezend aan. ‘Toen je, ik bedoel, toen bij mij thuis, toen je zo trilde, was-was je toen bijna, bijna je weet wel?’ vroeg ik hakkelend. Weer knikte Paul nu met heel veel berouw. ‘Dat spijt me nog steeds heel erg. Als ik je toen iets aan had gedaan dan, dan zou ik niet weten hoe ik verder had moeten leven met mezelf.’ Hij liet zijn hoofd zakken en staarde beschaamd naar de vochtige grond.
Ik leg mijn hand tegen zijn wang aan en laat hem naar mij kijken. ‘Paul, het is oké. Je hield jezelf onder controle,’ stel ik hem gerust. Gelijk grijpt hij naar mijn hand. ‘Dat kwam allen door jou. Je ogen, ze-ze betoverde me. De woede in mijn aderen werd vervangen door kalmte en affectie. Ik kon me niet voorstellen dat ik ook maar een vinger naar je uit zou steken. Niet om je pijn te doen in ieder geval.’ Blozend kijkt hij weer weg. Ik glimlach even kort.
‘Waarom heeft Elan me dit nooit vertelt?’ vraag ik spijtig. Nu zuchtte Paul diep. ‘Dat is een moeilijk verhaal,’ probeert hij me van de gedachte af te brengen. Maar nu is mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd. ‘Try me,’ fluister ik zo zwoel mogelijk. Wetend dat hij dat niet zal kunnen weerstaan. Hij kreunt even toegevend en begint voorzichtig te vertellen.
‘Wij, ik bedoel de shape-shifters, wij moeten dit geheim van de stam beschermen. We mogen het aan niemand vertellen,’ begint Paul. Ik wil hem onderbreken door te zeggen dat hij het mij nu vertelt maar hij dwingt me tot zwijgen door een vinger tegen mijn lippen te leggen. ‘Ssst, ik ben nog niet klaar. Shape-shifters hebben een soort rare eigenschap. Eigenlijk een heleboel maar dit is een van de raarste. We hebben het vermogen om te ‘inprinten’. Inprinten is het vinden van je ware liefde, je soulmate, je wederhelft. Niet alleen als minnaar maar ook als broer of vriend. Een shape-shifter zal alles voor zijn inprint zijn wat zij nodig heeft. En zal haar tegen alles beschermen tegen elke prijs.
Hij mag alleen met haar zijn geheim delen. Omdat zij een deel van hemzelf is. Zij is het grootste deel van zijn leven. Zijn eigen leven lijkt nietig in vergelijking met het hare.’ Het is stil tussen ons en zijn smeulende ogen kijken me aan. ‘Dus-dus ik ben jou inprint?’ vraag ik stamelend. Hij kijkt me aan en antwoord met een stem die intenser klinkt dan ik ooit heb meegemaakt. ‘Ja.’ Dat korte woord zou de rest van mijn leven veranderen. Het hele doel van mijn bestaan was vastgesteld door een eeuwenoude mythe. Mijn toekomst lag nu bij Paul.
Dit moest ik even laten bezinken. De draaierigheid die door al deze nieuwe informatie was opgekomen verdrong ik door mijn nieuwsgierigheid de kop op te laten steken.
‘Wie zijn er allemaal shape-shifters?’ vraag ik. Paul kijkt een beetje teleurgesteld wegens mijn subtiele poging okm van onderwerp te veranderen maar antwoordt toch. ‘Sam is de leider van de roedel, de alpha. Jared en ik zijn er een jaar later bijgekomen, wij rennen aan zijn flanken. Zo’n jaar geleden kwamen Jake en Embry erbij. Niet lang daarna Quil, Seth en Leah. En Collin en Brody zijn net een paar maanden shape-shifters,’ legt hij uit. ‘De roedel is nu groter dan hij ooit was, volgens de legenden althans.’ Ik knik even verbaasd. Al die jongens waren dus shape-shifters. Daarom was het leeftijdsverschil in de vriendengroep redelijk groot. ‘Hoe is het voor Leah?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘Zwaar als we haar moeten geloven.’ Verbaasd kijk ik op. Hij klinkt zwaar geïrriteerd als hij het over haar heeft. ‘Mag je haar niet?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Nee, niet echt. Ik snap nu pas dat hoe moeilijk het voor haar is. Ik moest ook de hele tijd naar het geluk van andere kijken terwijl ik eigenlijk alleen jou wilde maar dacht dat ik je door mijn domme actie nooit zou krijgen.’ Ik drukte even een kus op zijn lippen om de trieste blik weer uit zijn ogen te verjagen.
‘Weet je wie er nog meer zijn ingeprint?’ vroeg Paul. Zijn ogen straalde als die van een ontdeugend kind, alsof hij hoopte dat ik fout zou antwoorden zodat hij het me kon uitleggen. ‘Hmm, Jared en Kim sowieso. En Sam en Emily, denk ik,’ besluit ik. Hij knijpt zijn ogen even toto spleetjes. Ontevreden over mijn antwoord. ‘Klopt,’ bevestigt hij ‘maar zij zijn niet de enige.’ Verbaasd kijk ik op. ‘Niet?’ Hij schud zijn hoofd. ‘Nee, Quil ook. Maar dat leg ik je een andere keer nog wel uit, oké? Ik denk dat je eerst dit moet laten bezinken.’ Ik knik instemmend. ‘Ik wil je nog wel een ding vragen,’ vertelt hij snel. Nieuwsgierig kijk ik hem aan. Dat is genoeg aansporing voor hem om zijn vraag te stellen. ‘Wil je alsjeblieft de mijne zijn?’ Weer die intense blik en hese toon. De tranen verschijnen in mijn ooghoeken en ik knik snel. Mijn armen sla ik om zijn nek en hij draait een rondje met me. Na een passionele kus die alle andere doet verbleken, laat hij me weer los. ‘Ik moet gaan. Ik moet wachtlopen,’ verontschuldigd hij zich en hij kijkt afwachtend naar mijn reactie. Wachtlopen. Dat ging Jared gister dus doen! Ik knik als teken dat ik het begrijp en na een korte kus op zijn wang rent hij het bos in. Er komen veel nieuwe vragen in me op door hem zo weg te zien rennen maar doordat ik er bijna zeker van ben dat hij vandaag nog een keer zal langskomen, kan ik me er toe zetten me om te draaien en met mijn armen om me heen terug naar ons huisje te wandelen.