Schoolparty? No not for me...

Eindelijk had ik Stefan en Damon zover overgehaald dat ze me naar Matt terugbrachten. Ik snapte niet waarom ze zo moeilijk deden. Ondanks dat rare ding op mijn rug moest ik toch een keer weer naar huis? ‘Echt jongens, ik kan jullie niet laten betalen voor die jurk’, zuchtte ik en ik wreef met mijn vingertoppen over mijn slapen. Onderweg naar de stad hadden we Elena opgepikt die meteen hysterisch begon te praten over een of ander schoolfeest op haar school. Ik had er verveeld naar geluisterd omdat ik schoolfeesten eerlijk gezegd gewoon haatte. Geen idee waarom maar ik vond er gewoon nooit iets aan. In ieder geval toen Elena steeds maar doorratelde over het feest liepen we al langs een paar winkels en Elena was meteen een winkel in gelopen om een jurk uit te zoeken. Ik was haar gevolgd en terwijl ze een paar jurken paste, speurde ik ongeïnteresseerd in een paar rekken. Pas naar iets wat op haar 20e jurk leek was ze tevreden en naar de toonbank was gelopen om af te rekenen was de deur opengegaan en waren Damon en Stefan binnengekomen. Elena begon meteen enthousiast te praten en ik kon mijn lach niet inhouden toen ik Stefan wat afwezig zag kijken en Damon verveeld zag kijken naar het plafond. Ik had nooit moeten lachen, het was het stomste wat ik ooit had kunnen doen. Uiteindelijk liep ik chagrijnig de winkel uit met een tas met de rest achter mij die me naar mijn denken iets te vrolijk waren. Nu zat ik dus in de auto met Elena naast me die alleen maar zat te praten over welke jongens allemaal op het feest kwamen en met welke ik vooral wel en vooral niet moest omgaan. Ik luisterde niet eens naar haar niet eens toen ze gedag zei en de auto stopte zodat ze kon uitstappen. Ik keek gewoon naar die vervloekte tas en schoof er zover mogelijk vandaan alsof het een dodelijk iets was. Ook voelde ik me schuldig naast alle woede. Hoe hadden ze me zover gekregen om hem te passen en ook nog hen te laten betalen? We kwamen nu bij mij huis aan en Stefan stopte de auto. ‘Nog bedankt voor alles’, fluisterde ik en ik wou de auto uitstappen. Ik werd tegengehouden door een hand die me bij de arm vastpakte. Vragend keek ik naar Damon maar ik gaf een flauwe glimlach toen ik het begreep. ‘Maak je maar geen zorgen, ik zal echt niks over jullie zeggen’, zei ik en ze glimlachten. ‘Zien we je dan volgende week zaterdag sowieso op het feest?’, vroeg Damon geamuseerd en meteen zweeg ik. ‘Gaan jullie ook dan?’, vroeg ik en ze knikten allebei meteen. Fijn, dat kon er ook nog wel weer bij. Na die hele tijd bij hun thuis gezeten te hebben was ik nu wel aan wat tijd zonder hun toe. Stefan zag mijn blik en stapte uit de auto om vervolgens een hand op mijn schouder te leggen. ‘Luister het spijt me dat we steeds om je heen moeten zijn maar nu je dit allemaal hebt meegemaakt…’, fluisterde hij en hij werd onderbroken door Damon. ‘Lijkt het mij beter als je bij ons in de buurt blijft zodat ik op je kan letten’, zei Damon. Ik keek naar de grond maar knikte toen haast onmerkbaar. Ik was toch verdomme geen klein kind? Maar toch gaf ik ze gelijk, wie weet wat dat ding op mijn rug allemaal betekende en Stefan en Damon waren degenen die me konden helpen om erachter te komen. Nadat ik hun had beloofd dat ik zou bellen als er wat gebeurd was namen we afscheid en ik zag dat Damon glimlachend op me af kwam met de tas in zijn handen. 'het was het proberen waard', grinnikte ik en nam de tas twijfelend aan. Damon keek me verrast aan. 'Dus dat betekent dat je toch naar dat feest gaat?', vroeg hij en ik keek wat ongemakkelijk toen ik een glinstering in zijn ogen dacht gezien te hebben. 'Ik heb dan ook niet echt een keus ofwel', besloot ik te antwoorden en ik grinnikte. Toen Stefan weer in de auto zat omdat hij gebeld werd door iemand liep Damon nog snel naar me toe. 'Als we eenmaal op dat feest zijn moet je in ieder geval nog met me dansen', fluisterde hij in mijn oor waardoor er rillingen op mijn rug kwamen. Tevreden trok hij zicht terug en wierp me heel klef een kusje toe waardor ik een wenkbrauw optrok. Hij stapte in en meteen hoorde ik Stefan iets tegen Damon zeggen maar ik hoorde het niet meer omdat ze meteen wegreden. Blozend draaide ik me om en ging het huis binnen. nog geen idee van wie me die nacht zou gaan bezoeken....