~029

Ik staar naar hoe ze haar pannekoeken naar binnen werkt. Hoe vrolijk ze lacht als Niall zijn pannekoek op de grond laat vallen. Hoe haar sproeten schitteren in de zon die door het raam naar binnen schijnt. Hoe haar rode haar oplicht. Een zucht verlaat mijn lippen. Dan kijkt ze me recht aan. Haar ogen staan onderzoekend, alsof ze door heeft dat ik al heel lang naar haar kijk. Snel wend ik mijn blik af en staar naar buiten. Ik voel haar blik op mij branden. Maar al snel gaat ze gewoon weer verder waar ze mee bezig is, en ik kan ik haar spiegelbeeld in het raam rustig blijven bestuderen. Dan kruist mijn blik die van Liam in het raam. Hij kijkt me doordringend aan. Dan staat hij op. Ik richt mijn blik weg van het spiegelbeeld in het raam en kijk hem aan. Hij knikt met zijn hoofd richting de keuken. Als een wezenloze puppy volg ik hem, niet wetend wat me te wachten staat. Mijn handen zweten, mijn lichaam trilt en mijn hart bonkt in mijn keel. Hij heeft me door. Hij heeft me maar al te goed door. Hij sluit de deur van de keuken achter ons. Even is het stil.

“Zayn, you’ve got to tell it. What’s wrong? Please! You can trust me!” begint hij. Ik zucht diep. Daar heb je het al. De eerste, verse traan rolt langs mijn wang. Hij stapt op me af en sluit me in zijn armen. Ik begin luider te snikken. “Shh, it’s okay Zayn. Whatever it is, it’ll be okay. We’ll find a solution, I promise.” sust hij me. Hij laat me geduldig uithuilen. Dan bied hij me een glas water aan. “Thanks” zeg ik terwijl ik met trillende handen het glas aanpak. “Do you want to tell me what’s bothering you?” vraagt hij dan. Ik knik twijfelend. Hij gaat aan de keukentafel zitten en ik volg zijn voorbeeld. “It’s Emily, isn’t it.” weer knik ik. “It’s not what you’re thinking Liam…” zeg ik. “Are you… in love with her?” vraagt hij. “No... Yes... No! It’s... it’s complicated...” verzucht ik dan. Hij knikt begrijpend. “Try to explain.” vervolgt hij dan. “Okay. I’ll try. But don’t interrupt me, promise?” ik kijk hem doordringend aan. “Promise.” zegt hij. Ik zucht diep voor ik begin aan mijn verhaal. “At the nursery school I met a girl. We were both really young, but I knew it: she was my soulmate. Since that moment we were always together. We played together, slept together and did everything together. Even when we got older and older. She always supported me. And she was the one who registed me for X-factor. She believed in me. She was always there for me. And then...” tranen stromen over mijn wangen. Ik begin luid te snikken. Hij legt zijn arm op mijn rug. “She...” verder kom ik niet. Tranen rollen over mijn wangen. Harde snikken verlaten mijn mond. “She disappeared. At once. She was never found again. No sign of life. Nothing.” geschrokken kijkt hij me aan. Hij trekt me naar zich toe. “That’s really worse! I’m so sorry for you Zayn!” fluisterd hij. “But what has this in meaning with Emily...” hij durft het bijna niet te vragen. “She looks exactly like Chloe” ik kan haar naam amper uitspreken. “Exactly...” fluister ik nog een keer. Dan begin ik weer te snikken.