Twenty-nine.

Het interview was naar morgen gezet. Ik was totaal uitgeput maar bang om te gaan slapen. Ik was bang dat ik weer zou dromen. En dat wilde ik niet, écht niet. “Shall I stay with you tonight?” vroeg Abby. “If you don’t mind…” zei ik voorzichtig. Ze schudt haar hoofd. “Of course not!”. “Let’s go to bed than.” stel ik voor. Ik was echt op, en morgen moest ik alweer vroeg bij een interview zijn. Ik zuchtte. “Don’t be afraid, Nialler. I’ll stay with you.” ze slaat haar arm om me heen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach. Hoe doet ze dat toch? We kleden ons om en kruipen in bed. “Sleep well” fluister ik. "Goodnight Nialler.” zegt ze. Dan vallen mijn ogen dicht en zak ik weg in een diepe slaap.
“Wake-up Nialler!” de stem van Abby haalt me uit mijn slaap. “Didn’t you heard the alarm clock?” ze grinnikt. Ik schud mijn hoofd en kijk op de wekker hoe laat het is. Half acht. Ik kreun. “It’s only half past seven!” breng ik uit. “Well, I thought you would like breakfast at Subway or Nando’s.” zegt ze met een lach. Ik knik en spring vrolijk uit bed en kleed me snel aan. “Let’s go!” roep ik enthousiast terwijl ik mijn arm in die van haar haak en we mijn appartement uitlopen, opweg naar het ontbijt. We werken ons ontbijt naar binnen en dan is het tijd om te gaan. “I have to go Ab, thanks for sleeping with me.” bedank ik haar terwijl ik haar uitzwaai. Dan ga ik opweg naar huis om in het busje te stappen, waar de rest van de jongens al vrolijk in zitten. Mijn blikt kruist die van Harry, die zenuwachtig met zijn mobiel speelde. Sinds wanneer was hij zenuwachtig voor een interviews? Ik besluit het te negeren en plaats me naast Zayn om hem uit te horen over Abby.