~Hoofdstuk 7~

'Wat bedoel je?' Onee, hoe kan hij dat nou weten? Wat moet ik nou doen, ontkennen? En zal hij me aangeven? Nee, dat kan niet, hij heeft geen bewijs. 'Emily, doe nou niet alsof ik nog een klein kind ben. Je bent iets van plan, waarom zou je anders met Zokady afspreken? Je haat hem!' Gelukkig, hij weet van niets, hij gokt alleen maar. Ik kan niets tegen hem zeggen, maar ik wil ook niet liegen. Dan blijft er dus maar één optie over. 'Sorry, maar dat kan ik echt niet zeggen, het spijt me.' Ik weet dat Chad daar geen genoegen meeneemt, maar meer kan ik echt niet zeggen. Er staat gewoon teveel op het spel. 'Luister Emily, ik zal je nooit iets aandoen. Wat je ook van plan bent, je kunt het tegen me zeggen, ik ga je echt niet verraden.' Hij kijkt me diep in mijn ogen aan en twijfelt of hij nog meer zal zeggen. 'Waarom kom je voordat je naar Zokady gaat niet even langs mij? Ik wil je wat dingen vertellen.' Ik knik en sta op. Ik ben van plan om weer naar ons appartement te gaan, want ik moet nog veel dingen doen, waaronder een jurk uitzoeken.
Wanneer ik voor mijn kast sta, kan ik niet kiezen. Oké, ik ben misschien wel een raar iemand, maar ik ben en blijf een meisje en dus kledinggek. Mijn kast zit vol met allemaal verschillende jurken; lang en kort, blauw en rood, gala en chique en nog veel meer. Ik pak een paar uit de kast en pas ze aan. Eigenlijk staan ze me allemaal geweldig, maar uiteindelijk kies ik een blauwe. Het heeft geen bandjes, zit strak tot op mijn heupen en valt dan in plooien tot de helft van mijn bovenbenen. Het is simpel, maar wel leuk, vooral met sieraden. Dus pak ik een ketting en een paar armbanden en doe ze om. Mijn haar steek ik op, wat echt geweldig zit bij mij. De mensen in het Capitool dragen hele uitbundige make-up, maar ik doe wat lichte op, wat opzich ook al een wonder is. Ik kijk in de spiegel en ben tevreden, zo moet het wel lukken. Ik doe een paar zwarte hakken aan en ga mijn kamer uit.
Ik zie mijn leerlingen zitten en bedenk opeens dat ik ze ben vergeten te vertellen dat ik weg ga. Oeps. Ze staren me met open mond aan, alsof ze een wereldwonder hebben gezien. 'Sorry, ik ben vergeten te vertellen dat de mentoren vanavond een feestje hebben, dus jullie moeten je alleen vermaken.' Ik druk op het knopje van de lift, als ik de stem van Jason hoor. 'Emily, je ziet er prachtig uit.' Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik draai me om en zie dat hij het meent. Het blijft stil, maar dan gaat het piepje van de lift. 'Dankje.'
Met tegenzin keer ik me naar de lift en druk op verdieping 1. Waarom zei Jason dat? Vindt hij me echt mooi of ging het over mijn jurkje? Wat vind ik eigenlijk van hem? Hij is zo lief en misschien vind ik hem stiekem wel leuk. Jeetje! Waar slaat dat nou weer op! Hij is mijn pupil en als ik niet slaag bestaat er een grote kans dat hij er nooit meer levend terugkomt.
Mijn gedachtediscussie wordt onderbroken als de lift opengaat. Ik stap de verdieping van District 1 binnen en gelijk worden een paar boze blikken mijn kant op geworpen. Het valt van hun gezichten af te lezen: Wat moet die nou hier? Als ze niet snel weggaat ondervindt ze een 'ongelukje'. Maar ik negeer die blikken gewoon. Hun verdieping is een evenbeeld van die van ons, alleen groter en voller. Ik voel me super ongemakkelijk hier, ten eerste omdat ik een jurk draag en ten tweede ben ik hier de vijand. Gelukkig komt Chad er al aan lopen. 'Emily, wat fijn dat je toch nog bent gekomen! Zullen we even naar mijn kamer gaan?' Ik knik en loop hem achterna op weg naar zijn kamer, die er precies hetzelfde uitziet als die van mij.
'Ga zitten.' Ik neem plaats op een stoel en wacht rustig af. Chad pakt een stoel en gaat tegenover mij zitten. Hij wacht even en het lijkt alsof hij niet goed weet hoe hij moet beginnen. Ook ik zeg niks, want ik zou niet weten wat ik dan zou moeten zeggen. 'Emily, ik weet niet goed hoe ik je dit moet vertellen, ik weet niet eens of ik dit moet vertellen, maar ik doe het toch. Ik vertrouw je en vraag of je me niet zou willen onderbreken.' Ik knik en vraag me af wat er zo belangrijk is. Ik probeer te bedenken wat het zou kunnen zijn, maar ik heb geen idee.
'Ik wilde het je al eerder vertellen, maar er leek geen goed moment te komen. Toen ik je vanmiddag zag praten met Zokady bedacht ik dat ik nu wel wat moest gaan zeggen, omdat je mijn hulp waarschijnlijk goed kunt gebruiken. Luister, ik weet dat je iets van plan bent, iets om jezelf en waarschijnlijk jouw tributen te redden. Ik zal je niet verlinken, sterker nog, ik zal je helpen. Iets wat namelijk niet veel mensen weten is dat ik bij het Verzet zit. Het Capitool misbruikt haar macht, die ze van ons heeft gekregen. De Hongerspelen zijn daar een goed voorbeeld van. Dat moet stoppen. Wij hebben alleen geen idee hoe. We zouden de macht kunnen grijpen, maar dat zou tot een oorlog leiden en veel mensen het leven kosten. Dat willen we absoluut niet. Dus wachten we af en houden onze oren en ogen open, totdat we een manier hebben gevonden om het Capitool te vernietigen.'
Ergens had ik misschien wel verwacht dat Chad bij het Verzet zou zitten. Rade zei vroeger ook veel dingen over het Verzet en het zou mij nooit verbaasd hebben als hij erbij zat. Dan dringt het tot mij door dat Chad mij doordringend aankijkt en duidelijk wacht totdat ik iets zeg. Ik weet wat hij wil dat ik zeg, maar dan zou ik liegen. 'Chad, ik weet dat je denkt dat ik een oplossing heb, maar dat heb ik niet. Het enige wat ik heb is "Project Butterfly", en dat is niet wat je nodig bent.'