Twenty-seven.

Ongelovig kijk ik hem aan. “You’ve got to be kidding me!” ik kan het gewoon niet geloven. “I’m not, really! And that nightmare he had this night was about you too.” zijn gezicht betrekt. “Come on, we have to go and get him!” zegt hij dan, terwijl hij opstaat en me omhoog trekt. “NO!” gil ik geschrokken. Hij kijkt me vragend aan. Dan vraag ik me toch ook wel af waarom ik dit niet wil. “I want to surprise him.” bedenk ik dan. Liam kijkt me twijfelend aan. “Hm, okay. But don’t wait to long. Niall is having a hard time right now, and I mean hard.” hij kijkt me doordringend aan. Ik wordt er zelfs een beetje bang van. Ik knik. “I’ll tell him at the interview, okay?” vraag ik. Hij knikt. Dan slaat hij zijn armen weer om me heen. “I’m really happy for you, Hazz.” ik glimlach. “Thanks for everything Liam.” zeg ik. “It’s okay. I love to help you.” hij grijnst. Dan is het tijd om weer naar Louis te gaan. Ik neem afscheid van Liam en loop fluitend terug naar huis.
“Why are you that merry*?” vraagt Louis nieuwschierig als ik fluitend binnen kom lopen. “I’m just whisteling**, isn’t that allowed?” vraag ik met een grijns. Hij lacht. “Or have you had fun with Liam?” hij wiebelt met zijn wenkbrouwen. “No!” roep ik zogenaamd vreselijk beledigd. “How dare you, Boobear? You’re the only one in my life, you know that!” ik laat me dramatisch op de bank vallen. Hij lacht en ploft naast me neer. We besluiten lekker ouderwets gezellig een film te kijken, en het is weer zoals het altijd was. Louis en ik. Meer niet. Beste vrienden voor altijd. Toch zit mijn hoofd bij heel iemand anders. De gedachte aan het interview morgen maakt me toch wel heel zenuwachtig. Hoe zal hij reageren?

*merry= vrolijk
**whisteling= fluiten