Hoofdstuk 12

“Laat hem toch. Hij heeft een dochter die veel van hem houdt. Een tante en een zus die veel van hem houdt en ik hou van hem. Wil je mij dat geluk echt afpakken Daan en peer.” “Hij is het jou niet waard.” Peer steekt in zijn been en ook in zijn andere been. Het geschreeuw gaat weer door merg en been bij Eva. “Hou op!! Zakt op haar knieën. “Laat hem toch met rust.” “Daan zet het mes op Wolfs zijn keel. Ze staat op. “Niet doen Daan. Ik smeek het je.” Maar voor Eva haar zin af heeft snijdt Daan de keel van Wolfs over en dan liepen ze met z’n vieren weg. “Wolfs!!” Ze loopt naar hem toe en bedekt zijn keel met haar handen. Ondertussen waren Maxime, Mirelle en Fleur aangekomen. Ze willen de ambulance bellen. “Laat maar. Het is te laat. Hij is dood.” Met haar bebloedend handen sluit ze zijn ogenEva schreeuwt van verdriet. Haar pijn gaat door merg en been door Mirelle, Maxime,Fleur. Na een halfuur was heel het politiekorps er. Ze willen Wolfs meenemen

“Nee, haal hem niet weg bij mij” Ze bleef huilen. Marion ging naar haar toe. “Eva hij is er niet meer.” ze kijkt met heel veel pijn naar Marion.” “Ik kon niets doen Marion. Ik heb hem voor mijn neus zien sterven.” Woedend maar nog steeds met tranen in haar ogen staat ze op. “Ik maak ze af!! Ik maak ze alle vier af!!” “Eva, rustig.” “Niets te rustig!!” Eva begint met helse zoektocht naar de moordenaars van Wolfs. Ze rust niet. Een week later is het de begrafenis van wolfs. Bij het graf van Wolfs zegt Fleur iets. “Pap, ik zal altijd van je houden. In het begin vond ik je maar een spermadonor maar dat ben je niet je bent mijn pap. “ Dan zeg ik iets. “Lieve Wolfs, het spijt me dat ik zolang aan je getwijfeld heb. Ik hou van je Wolfs en je zal altijd in mijn hart zitten. Ondertussen weet ik het geslacht van ons kindjes. Jaja, het is een tweeling een jongen en een meisje. Ik weet ook perfect de namen. Florisje en Floriane. Zo ben je toch nog bij mij. Ik.. ik..” Ik zak huilend op mijn knieën. “Het spijt me dak niets heb gedaan om je te redden.”

Marion pakt me vast. Ik ga kapot van verdriet vanbinnen. Niemand weet hoe het voelt. Ik besef dat hij mijn ware liefde is. Hoe moet ik nou verder zonder hem? Geef me je hand en houd me vast want het is nu zo donker om me heen. Ik voel me soms zo mateloos alleen het leven draag ik als een last. Wees stil, want woorden gaan verloren in een orkaan die mij nu overspoelt. Ik weet dat je het goed bedoelt maar soms kan ik die woorden niet meer horen. Geef me je schouder om op uit te huilen en luister naar mijn eindeloos verhaal. Vertaal mijn tranen in onuitgesproken taal geef me je armen om in weg te schuilen. Wanneer je mij met warmte blijft omringen dan zal de wereld niet zo koud meer zijn en zal ik - ondanks alle pijn - toch op een dag weer vogels horen zingen. Weet Wolfs ik zal er gauw genoeg bij jou zijn. Opeens zie ik ze daar staan. Woedend ren ik er naar toe. Ze lopen weg en ik ren ze achterna maar ik ben ze te snel weer kwijt. Ik schreeuw: “Wacht maar als ik jullie in mijn handen heb!” Marion pakt me weer vast en begin weer te huilen. “Wat moet ik nou Marion? Wat moet ik nu zonder hem?”