Hoofdstuk 11

“Laat me toch eens met rust!” “Berber neemt een knuppel en slaat keihard in zijn buik. En ze slaan elk om de keer met de knuppel in zijn buik. Schoppen hem tot hij niet meer kan opstaan. Wolfs begint te huilen. Ze lachen alleen maar. “Aaaahhhhh.” “Eva wat is er?” “Wolfs. Dit is te gek voor woorden.” “Wat bedoel je?” “Ik voel de pijn die Wolfs voelt. Hij huilt en heeft pijn.” Eva is aan het huilen. Mirelle en Maxime en Fleur weten niet echt wat ze kunnen doen. Wolfs leidt pijn en eva voelt het. Dit is toch gek. Ze troosten Eva. Maxime: “Kom Eva je moet sterk zijn voor Wolfs.” Eva krijgt dan moeilijkheden met ademen. “Eva! kom. Rustig ademhalen.” na een tijdje ademt ze weer normaal. “We moeten Wolfs zo snel vinden.”

Ze zoeken dag en nacht maar vinden doen ze hem niet. Bij wolfs. Daan slaat Wolfs zijn hoofd keihard tegen de muur. Blijft het doen. “Heerlijk is dat. Vind je het niet lekker de pijn?” “Laat me toch. Wat wil je toch?” “Jouw leven een hel maken.” Het bloed stroomt over Wolfs zijn hoofd. Ze smijten hem dan keihard tegen de muur. Lisa: “Pijn leiden zal je Wolfs. Je verdient het.” Wolfs kan alleen maar huilen van de pijn. Eva blijft zoeken. Ze moet en zal Wolfs vinden. Maxime,Mirelle en Fleur zoeken ook mee en de rest van het team ook. Bij Wolfs. Peer pakt een brander. Lisa en Berber houden hem vast en Peer plaats de brander tegen het lichaam van Wolfs. Hij gaat heel zijn lichaam over. Wolfs schreeuwt het uit van de pijn. Heel zijn lichaam is verbrandt en dan laten ze hem vallen. Het hele team vinden Wolfs dan in 1 of andere loods. Lisa,Berber,Daan en peer zijn even weg.

“Wolfs! Wolfs! Wat zie je eruit man” Hij huilt alleen maar. “Bel een ambulance.” Het is vreselijk om Wolfs zo te zien. Paar maanden later zijn alle wonden van Wolfs genezen en we zijn heel wat dicht bij elkaar gegroeid. We hebben ondertussen al eens het bed met elkaar gedeeld waardoor ik nu zwanger ben van hem. Op een avond. Ik ga Deponti binnen en opeens sta ik oog in oog met Lisa,Berber,Daan en Peer. Daan heeft Wolfs vast. “Daan laat hem los!” “Nee, het is het beste dat hij dood gaat.” “Nee! Laat de vader van mijn kind met rust!” Peer steekt Wolfs in zijn arm. Wolfs schreeuwt het uit van de pijn. “Ik zei laat hem!!” Eva voelt zich hulpeloos. Ze kan niets doen want Lisa en Berber hadden haar vast. Ze probeert zich los te rukken maar het lukt haar niet. Ze begint te huilen. “Laat hem toch met rust” “Nee Eva je bent beter af zonder hem.” Peer steekt in zijn andere arm en Wolfs schreeuwt het weer uit van de pijn. Zijn geschreeuw gaat door merg en been bij Eva en ze kan alleen maar huilen. “Wolfs ik hou van je.” “Ik ook van jou Eef” Ook met tranen zei hij het.