#7

      De week en een half die op die avond volgden gingen in een waas voorbij: de professoren hadden geloof ik gezamenlijk besloten ons te bedelven in stapels papers, essays en andere opdrachten die we na de vakantie moesten inleveren. Ik vermoedde dat ik al die dingen weer aan het eind van de vakantie zou afraffelen, zoals gewoonlijk.
      Maar in tegenstelling tot de vorige keren, had ik besloten wel al íets aan al dat huiswerk te doen voordat ik daar de kans niet meer voor kreeg omdat ik het dan te druk had met Kim en daarna met mijn familie.
Dus toen ik de eerste zaterdag van de vakantie opstond en me uitrekte, besloot ik het werk die dag niet lang uit te stellen. Snel douchte ik en werkte ik een ontbijtje naar binnen, waarna ik me op mijn bureaustoel liet ploffen en me voorbereidde op een hand die pijn zou doen van al dat schrijven.
      Op het moment dat ik naar mijn pen reikte, ging mijn mobiel opeens af. Met een zucht (stiekem van opluchting) liet ik mijn pen liggen en nam ik mijn telefoon op. ‘Hello?’
      ‘Chris!’ riep de persoon aan de andere kant van de lijn opgewonden.
      ‘Kim!’ riep ik terug toen ik de stem herkende. ‘Hoe is het?’
      ‘Goed… met jou?’
      ‘Uitstekend, je hebt me zojuist behoed van huiswerk maken aan het begin van de vakantie! Ben je al klaar met inpakken? Ik kijk er zo naar uit om je eindelijk weer te zien! Schotland is echt fantastisch! Hoe laat ging je vlucht morgen ook alweer?’
      ‘Nou… dat is eigenlijk waarom ik belde…’
      ‘Wat is er dan? Heb je je been weer bezeerd?’ Ik probeerde het grappig te brengen, maar dat lukte niet echt.
      ‘Nee… Weet je nog dat m’n vader een paar jaar geleden naar het ziekenhuis moest?’
      ‘Toen hij opeens zijn benen niet meer zo goed kon voelen? Toen vlak voor kerst?’
      ‘Ja…’
      ‘Ja, wat heeft dat met jouw reis naar Schotland te maken?’
      ‘Nou, hij is vanochtend weer opgenomen in het ziekenhuis. Hij had wederom zoveel last van zijn benen, maar dit keer voelt hij zijn linkerhand ook nauwelijks. De doktoren weten weer niet wat er mis is en willen hem dus voor uitgebreide controle in het ziekenhuis houden. Je weet hoeveel ik ernaar heb uitgekeken om je weer te zien en eindelijk eens die mysterieuze Alex te ontmoeten, maar als er iets serieus mis blijkt te zijn met mijn vader dan wil ik zo snel mogelijk naar hem toe kunnen. Ik blijf daarom ook bij hen slapen in plaats van in Maastricht. Het spijt me echt ontzettend, maar ik kan morgen dus niet komen.’
      ‘Oh.’ Ik wist niet zo gauw wat te zeggen.
      ‘Ja.’
      ‘Man, dat is echt rot. Damn it. En nu?’
      ‘Na ja, ik kan kijken of ik mijn ticket kan omzetten naar één voor tijdens de zomervakantie…’
      ‘Ik denk niet echt dat dat nut heeft, want ik was van plan om in de zomervakantie weer naar Nederland te komen voor een paar weken…’
      ‘Ah ja… Nou ja, anders hebben we het er nog een andere keer over? Ik moet nu namelijk gaan: Mark laat het vlees weer eens aanbranden. Na die drie jaar samen kan hij nog steeds niet koken!’ Ik glimlachte: Mark was een schat van een jongen. Sinds Kim en ik in de vijfde zaten, waren ze al samen (nadat ze er heel lang omheen hadden gedraaid).
      ‘Is goed,’ zuchtte ik. ‘Ga je avondeten maar redden! En geef hem van mij op zijn kop dat hij dat nou nog niet onder de knie heeft!’
      ‘Zal ik doen,’ grinnikte Kim.
      ‘Beterschap aan je vader, hè.’
      ‘Dankje, tot de volgende keer!’
      ‘Dooooeeei!’