Twenty-five.

Ik weet het zeker. Zijn lach. Zijn blauwe, vrolijk fonkelende ogen. Zijn warrige blonde haar. Zijn heldere stem met zijn leuke Ierse accent. Hij is perfect. Ik ben verliefd op hem. Ik ben verliefd op Niall Horan. Ik zucht terwijl ik in de pan met nieuwe eieren schep. “What’s up Hazz?” vraagt Louis terwijl hij me onderzoekend aan kijkt. “Nothing?” ik probeer verbaasd te kijken. “Don’t lie. I can look straight through your brain. You can tell me.” zegt hij serieus. “It’s nothing Lou, I told you.” snauw ik. “Okay, okay, didn’t knew you became mad…” zegt hij terwijl hij onschuldig zijn handen in de lucht houd. Ik zucht weer. “Sorry Lou, I’m just worried about Niall...” geef ik eerlijk toe. “Ah, told you. I knew there was something wrong!” gilt hij omdat hij gelijk heeft. “But you shouldn’t be worried. He looks okay now.” zegt hij terwijl hij zijn hoofd door de deur steekt om de kamer in te kijken. Ik knik en ga verder met het eten. Misschien moet ik toch maar even met iemand gaan praten. Maar niet met Louis, want Louis zal flippen. En één keer ruzie met hem was wel genoeg. Dan maar met Liam. Want Liam kan ik vertrouwen, dat weet ik zeker. Ik gooi de eieren en de bacon op een bord en pak het glas waarin Louis de sinasappelsap heeft geschonken en zet het op een dienblad. Die duw ik in Louis handen terwijl ik de deur voor hem open houdt. Trots op onze creatie lopen we de kamer binnen en geven de hongerige Niall zijn eten. Ik kan het niet laten om hem aan te staren terwijl hij zijn eten opeet. Hij is gewoon té schattig.