Chapter 7: Trust

Trust

Ik was het vertrouwen kwijt in mezelf, in mijn vader, in iedereen. De enige persoon die een beetje om me gaf was een paar geleden vertrokken naar een andere school, die leraar die toch een glimlach op mijn gezicht kon toveren. Hij liet me ook in de steek.
Ondertussen bleef ik maar vallen in een diepe zwarte put, ik was mezelf niet meer. Ik was ook al afgevallen, mijn kaken waren al een beetje ingevallen. Maar ik was nog altijd veel te dik. Het snijden in mijn polsen deed geen pijn niet meer, verlossen deed het wel. Ik was echt een ramp dacht ik altijd. Niemand praate nog tegen mij, mijn vader niet, mijn leraren niet, niemand.
Dit veranderde doordat ik een affiche zag van een fuif ergens in de stad, ik besloot om toch even te gaan. Maar al snel besloot ik weer weg te gaan, midden in een zweet lucht en dronken mensen zitten is ook niet het toppunt van gezelligheid. Als ik nu terug denk aan toen was ik toch wel blij dat ik zo snel weg was gegaan omdat ik toen ik buiten kwam Jonas tegen kwam. Hij had blond/bruin haar en mooie chocolade bruine ogen. Ik weet niet meer hoe het gegaan was maar we zijn aan de praat geraakt op het bankje voor de club. Hij was de eerste persoon in een lange tijd die me weer mezelf liet voelen, die me belangerijk liet voelen. We wisselden nummers uit en dat was een start van een nieuw hoofdstuk dacht ik bijmezelf.

De momenten van rooskleurigheid duurden niet lang, toen ik de huissleutel in het slot draaide. Ik deed de krakende deur open en zonder om te kijken duik ik geruisloos mijn kamer in. Bang dat mijn vader me zou kunnen zien of horen. Ik lag toen een tijdje maar voor me uit te staren, denken aan de momenten met Jonas, het mochten dan maar een halfuurtje zijn, hij liet me voelen alsof ik alles was. Even kreeg ik een welgemeende glimlach op mijn gezicht, ja, ik was goed in een nep glimlach op te zetten. Maar de glimlach verdween snel doordat er iemand met alle macht op de deur bonkt, ik kon ook al raden wie het was. De warmte die even in mijn hart was veroorzaakt, brokkelt langzaam weer af naargelang mijn vader harder begint te bonken en uiteindelijk het slot had geforceerd.




Eindelijk weer een stukje, sorry sorry sorry voor het lange wachten maar ik heb eindelijk inspiratie om dit verhaal te laten lopen. Dit is een beetje een saai stukje maar het wordt beter, beloofd

Kudo? Reactie?