Chapter Five. Golden eggs, stupid jokes and a new family. 5.7

Mijn haar wapperde voorzichtig in de spelende wind, terwijl kleine haartjes op mijn armen overeind begonnen te staan. De gure wind sloeg tegen mijn gezicht terwijl de donkere tuin voor me uitstreek. Mijn handen trilden van de kou, terwijl het verfrommelde papiertje tussen mijn koude vingers was geklemd. “Trek je sokken aan en kom de tuin in”, had erop gestaan. Natuurlijk had ik deze orders gevolgd en stond ik nu op slechts mijn sokken –mijn schoenen had ik voor het gemak maar in het huis gelaten- in de tuin. Zonder verdere instructies werd ik hier achtergelaten, maar toch was er een pad voor me uitgezet –wat je wel redelijk letterlijk kon opnemen. De sneeuw had nog steeds zijn intrek behouden en het prachtige wonderlijke laagje sierde nog steeds het grote grasveld achter het huis. Toch was er een pad vrijgemaakt, waar het gras nu zichtbaar werd. Haastig –het maakte me niet zoveel uit of mijn voeten alsnog nat zouden worden van het vochtige gras- volgde ik het uitgezette pad. Het was donker en de enige manier om ook maar iets te kunnen zien, was dankzij mijn praktische kerstcadeau. De lichtjes in mijn dikke sokken verlichtten een klein stukje om me heen, waardoor ik nog kon zien waar ik liep. Daarom had ik deze sokken dus nodig. Ik liep grinnikend –wat er vast gek uitgezien moest hebben; aangezien ik alleen was- om vervolgens bij een klein schuurtje uit te komen. Het houten schuurtje had een klein raampje, waaruit een zwak licht scheen. Voorzichtig opende ik de deur, die meteen begon te kraken bij mijn aanraking, en stapte het warme hokje binnen.
‘Dat duurde eeuwen. Ik dacht al dat je was geëvolueerd in een sneeuwpop, of zoiets,’ grinnikte de stem waar ik zo dol op geworden was.
‘Misschien moest je me dan niet zo door de koude buitenlucht laten lopen,’ lachte ik.
‘Ik weet wel een manier om je warm te krijgen.’
Ik keek hem even nieuwsgierig aan, terwijl ik me tegelijkertijd voorbereidde op een vunzige opmerking.
‘Een haardvuur,’ riep hij slim.
‘Helaas hebben we die hier niet,’ mompelde hij er achteraan.
‘Ja, dat helpt,’ zei ik sarcastisch, toch met een glimlach op mijn gezicht.
Hij grinnikte even en sloeg toen zijn arm weer om me heen, waarna ik me tegen zijn borst nestelde. Ik zuchtte even gelukzalig en keek toen glimlachend naar hem op, waarna hij met zo’n zelfde blik terugkeek. We keken elkaar even glimlachend aan, zonder ook maar iets te zeggen, genietend.
‘Bedankt voor de sokken,’ glimlachte ik.
‘Je dacht toch niet dat dat je echte cadeau was, toch?’ vroeg hij me verbaasd.
Ik duwde me van zijn borst af en ging rechtop zitten, om hem even verbaasd aan te kijken. Hij grinnikte even en haalde toen een doosje achter zijn rug vandaan.
‘Ik wilde het je niet bij mijn familie geven, vandaar dat ik het maar zo doe. Ginny heeft me geholpen, je weet dat ik niet zo’n romanticus ben..’
Hij reikte me het rechthoekige doosje aan en nieuwsgierig opende ik hem, waarna een prachtig armbandje met bedeltjes tevoorschijn kwam. Mijn mond viel open, terwijl hij ondertussen liefdevol mijn pols pakte en het armbandje omdeed. Hij keek me verwachtingsvol aan, terwijl ik geen woorden kon uitbrengen.
‘Vind je het mooi?’ vroeg hij, terwijl hij zenuwachtig aan zijn vingers begon te prutsen.
Zonder antwoord te geven, stortte ik me bovenop hem en drukte mijn lippen passievol op de zijne. Ik nestelde mijn vingers in zijn haar en voelde hem glimlachen in de kus.
Na een tijdje, wanneer het wel heel erg warm begon te worden en we langzaam geen adem meer overhadden, beëindigde ik de zoen en keek bewonderend naar mijn nieuwe armband.
‘Deze is voor de dag van de rondleiding, wanneer je terechtkwam in die boom, bij het krijsende krot,’ glimlachte hij, terwijl hij naar het boompje wees.
‘De mok staat voor die keer in de drie bezemstelen, na de rondleiding; wat staat voor het einde van de dag waar we beste vrienden werden. De lepel staat voor onze chocoladegevechten in de keuken van Hogwarts. En natuurlijk staat de danser voor het bal; de mooiste avond van mijn leven,’ glimlachte hij, ‘En er is ruimte genoeg voor nieuwe bedeltjes, want er gaan nog genoeg goede herinneringen komen.’
Mijn wangen begonnen lichtjes te gloeien, waarna een rode blos zich begon te verspreiden. Fred zag het en begon lichtjes te grinniken.
‘Ginny heeft me ook met het cadeau geholpen, maar ik heb de bedeltjes uitgezocht,’ zei hij trots.
‘Dit is het mooiste cadeau wat ik ooit heb gekregen,’ antwoordde ik.
‘En die sokken dan?’ zei hij, zogenaamd beledigd.
‘Hmm, moeilijke keus,’ lachte ik.
Ik gaapte even en voelde de moeheid toeslaan; ik was al verschrikkelijk lang wakker dankzij de wekdienst van de tweeling.
‘Ben je moe?’ vroeg Fred lief.
‘Ja, twee idioten maakten me wakker vannacht,’ grinnikte ik.
Hij grijnsde en sloeg zijn armen beschermend om me heen, terwijl ik me weer op zijn borst liet zakken. Hij drukte een laatste kus op mijn voorhoofd, waarna ik voelde dat ik weg begon te zakken. Mijn zicht nam af en langzaamaan zakte ik weg in een diepe slaap. Dat werd dus een nacht in een schuurtje doorbrengen, gelukkig had ik het eindelijk warm.