005 {Just like always or just like before}

Valentina's ogen gleden opzij naar Peter die zijn blik op de horizon had gericht. Hij leek haar ogen niet op te merken en was te druk met het bestuderen van hun beide blote voeten die voor hun in het zand lagen. Een glimlach verscheen op Valentina's lippen toen ze zich bedacht dat ze weer naast haar beste maatje in het zand zat alsof er niets was gebeurt. Alsof hij niet mijlen ver weg was gegaan om niet meer om te kijken naar zijn Valentine. Valentina legde voorzichtig haar hand op die van Peter en streek voorzichtig met haar duim over zijn handpalm terwijl ze gefascineerd naar hun handen bleef kijken. Hoewel Valentina erg gebruind was door de zon was Peter nog steeds bruiner. Dat kwam dan ook door het feit dat ze Europees bloed had. Als de zon niet altijd door brak tussen het schaarse wolken dek was Valentina zeker een paar tinten lichter geweest. Ze kon het zich niet voor stellen en waarschijnlijk zou ze ook nooit die kleur bereiken. Misschien was ze wel zo bleek als ze ziek was, maar Valentina nam nooit de moeite om zichzelf in de spiegel te bekijken wanneer ze dood ziek in haar bed lag. Ze had dan wel wat anders aan haar hoofd. Peter had de aanraking opgemerkt en had zijn hoofd naar haar toe gewend terwijl zijn mond hoeken een klein beetje opveerde. 'Just like always,' zei Peter zachtjes zodat zijn woorden langzaam met de wind mee werden genomen, maar Valentina was de gene die zijn woorden wel kon horen en voorzichtig kneep ze in zijn hand. 'Just like before,' herhaalde Valentina zachtjes en ze keek Peter aan. Ze zag hoe de glimlach rond zijn lippen verdween terwijl zijn ogen zich naar het zand richtte. Valentina kon er niks aan doen, ze had het moeten zeggen, ze zou gewoon niet tegen hem kunnen liegen. Valentina liet voorzichtig Peters hand los waarbij het contact tussen de twee personen verbroken werd. Een lange stilte ontstond waarin de personen voor zich uit staarde in beide in hun eigen gedachten gang vast zaten. Ze hadden genoeg aan elkaars gezelschap, veel woorden waren daar niet voor nodig. Bij ieder ander persoon zou zo'n stilte als een pijnlijke stilte worden opgevat, maar de sfeer tussen Valentina en Peter verdorde niet en werd ook niet kil. Integendeel. Valentina beet even op haar onderlip waarna haar ogen naar de zon gleden die zijn tocht naar beneden al weer aan het maken was. Het zou nog wel wat uur duren voordat het licht geheel zou zijn weg gestorven, maar iedereen wist dat het moment dat de zon verdween en de maan opkwam ging komen. 'Where have you been?' doorbrak Valentina de stilte en ze keek voor het eerst sinds de lange stilte weer naar Peter die zijn ogen even gesloten had om zo te kunnen genieten van de laatste zonnen stralen van die dag. 'Everywhere,' was het enigste wat over Peters lippen kwam en hij opende zijn bruine ogen weer om in de rondte te kunnen kijken. Een beetje verlegen speelde Valentina met het zand dat ze voorzichtig tussen haar vingers door liet glijden om het vervolgens weer op te vangen om het trucje te kunnen herhalen. 'You told me that you'd be there if I need you,' Valentina's stem klonk erg kleintjes, maar ze moest het er uit hebben. Ze kon het niet verdragen om het met haar mee te dragen en normaal tegen Peter te doen. Dat verdiende hij niet, hij moest en zou de waarheid weten en dat deed hij nu. Valentina schoof haar voeten wat heen en weer in het zand terwijl haar handen nog steeds geconcentreerd het zand aan het verschuiven waren. Ze kon niet tegen de hele situatie die was ontstaan, waarom kon ze niet gewoon normaal doen tegen Peter. Waarom kon ze niet gewoon net doen alsof er niks was gebeurt. Daar zouden ze zich beide vast veel beter bij voelen. Maar misschien kon dat niet omdat er te veel gebeurt was. Teveel om nog boos te kunnen blijven de Peter die altijd achter haar had gestaan om haar te steunen en voor haar om haar te beschermen. 'When did you ever needed me?' was peters antwoord en Valentina voelde hoe zijn blik op haar gericht was. Voorzichtig keek Valentina van haar voeten terug naar Peter die haar inderdaad aan zat te kijken. Ze kon zich niet afschermen door enkel zijn blik te negeren. Dat was wat ze vroeger gedaan zou hebben, maar het was allemaal veranderd. Valentina liep zijn woorden na, wanneer had ze hem nodig gehad. Valentina wist daar wel een antwoord op. Ze had hem nodig gehad toen ze haar bed niet meer uit kwam van verdriet omdat haar beste vriend was vertrokken. 'When you left,' zei Valentina bot, maar ze had direct spijt van de toon waarop ze het had uitgesproken. Het was niet haar bedoeling geweest om het zo te zeggen en zeker niet om hem te kwetsen. Peter liet een zucht over zijn lippen rollen en keek Valentina nog steeds strak aan. Het was duidelijk zijn doel om Valentina te over tuigen en hij zou niet opgeven. 'You didn't need me,' zei hij op een spottende toon, maar Valentina hoorde dat hij het niet zo bedoelde. Het was eerder verontwaardigd in Valentina's oren. Was het echt zo? Had ze hem niet nodig gehad? Ze kon het zich niet voorstellen dat dat echt de waarheid was. Valentina zag hoe Peter een glimlach rond zijn lippen kreeg en ze kon er niks aan doen, maar haar lippen vormde zich ook in een glimlach. 'Jerk,' sprak ze plagend en ze gaf hem een duw waardoor hij omrolde. Zoals gewoonlijk kon Valentina niet boos op hem blijven. Ze kon het gewoon niet. Peter liet het er niet bij zitten en trok Valentina mee zijn val in waardoor ze samen de duinen af rolden. Lachend kwamen ze tot stilstand terwijl het zand daadwerkelijk over al zat. Valentina legde haar hoofd op Peters borstkas en luisterde naar zijn hartslag zoals ze vroeger ook altijd deed. 'I used to drive rounds on the parking line of the airport like a disturbed person.' zei valentina lachend en ze besefte dat het erg belachelijk klonk, 'I'm pretty sure the security people thought that I've got crazy.' 'You're crazy my valentine.'