Hoofdstuk 11: Nachtmerrie!

De volgende ochtend werd ik wakker met een zwaar gevoel in m’n hoofd. Langzaam deed ik m’n ogen open en werd verblind door het felle licht dat de kamer in scheen. Ik was in ieder geval niet in m’n eigen bed, want zo’n rugpijn had ik nog nooit gehad. Ik keek om me heen toen mijn ogen aan het felle licht waren gewend. Ik lag in de huiskamer op de bank. Hoe kom ik hier nou weer. langzaam ging ik rechtop zitten en strekte me uit. Au, dat deed zo’n pijn. Wat was er gister allemaal gebeurd? En hoe laat was het wel niet? Ik pakte m’n mobiel die op het tafeltje voor me lag en klapte hem open. Ik zag een foto van een grijnzende Mike en langzaam kwamen alle herinneringen van gister avond weer teug. Mike die boos wegliep, ik die er huilend achteraan rende, Sam die mij naar binnen droeg en waarbij ik de rest van de avond heb uitgehuild. Ik gleed met mijn handen over mijn gezicht. Mijn wangen voelden ruw aan, waarschijnlijk van het huilen. Steeds meer herinneringen kwamen terug. Ik had Sam niet meer durven loslaten. Bang dat ik meer mensen zou verliezen. Mike en ik hadden ruzie over hem. Waarom zou hij niet weglopen? Maar Sam bleef. Hij kon ook niet anders, ik hield me stevig vast aan zijn shirt. Zijn shirt? Daarmee was het allemaal begonnen. Hoe kon dit ooit nog goedkomen? Langzaam voelde ik hoe mijn ogen zich weer vulde met tranen. Dit moest een nachtmerrie zijn geweest. Ja dit was een nachtmerrie. Dit kon niet. ‘heey!’ ik keek op. In de deuropening stond Sam, met hetzelfde shirt als in de nachtmerrie. Of was het nou toch de werkelijkheid. Ik wist het niet meer. ‘hoi’ zei ik. Er kwam amper geluid uit. zo’n brok zat er in m’n keel. Ik stond langzaam op. Sam hield z’n armen open. Langzaam liet ik me erin wegvallen. Wetend dat ik anders niet had kunnen blijven staan. voor veel mensen zou dit er dramatisch hebben uitgezien en me een drama queen hebben genoemd. Maar ik was gisteravond de liefde van m’n leven verloren. M’n moeder zou op dit moment zeggen: “kind, stop met janken. Je bent 16. Hij was toch niet goed genoeg. Er zijn meer mensen”. Maar de enige mensen die ik had waren Sam en Mike en één daarvan was ik gister dus verloren. ‘sttt.. het komt allemaal goed’ fluisterde Sam. Precies dezelfde woorden die ik gister tegen hem had gezegd toen we het over Quinn hadden. Dit is dus echte vriendschap bedacht ik me. Langzaam liet ik Sam los. ‘ik ga me aankleden.’ Zei ik zacht en snel liep ik langs hem heen en verdween naar boven.

Toen ik later in de keuken kwam, zat Sam al aan de keukentafel. Hij had een ontbijtje gemaakt. ‘weet je zeker dat je vandaag naar school wilt?’ wijzend naar de schooltas die ik bij de deur had neergegooid. Ik haalde m’n schouders op en stopte een hap eten naar binnen. Na nog een hap gegeten te hebben schoof ik mijn bord van me af. Ik had geen honger. En waarom bleven die verdomde tranen maar in m’n ogen branden? Sam stond op. ‘kom, we gaan naar school.’ Ik voelde hoe mijn hoofd langzaam knikte. Alsof ik geen zeggenschap meer had over m’n eigen lichaam. Het liefst was ik de hele dag in bed blijven liggen en er niet meer uitgekomen. Maar het moest toch een keer gebeuren. Ik liep achter Sam naar buiten en ging rustig aan de passagierskant van zijn auto zitten. blijkbaar had één of andere jock hem gister langsgebracht, want ik kon me niet herinneren dat Sam met de auto was gekomen. Oh ja, hij was met Lora meegefietst of zo. Ik was het helemaal vergeten. Ik was zowat alles vergeten. Het rooster van vandaag, waar m’n kluisje lag en ik was ook vergeten om make-up op te doen. Niet dat het wat uitmaakte want elke keer dat ik zou huilen liep de make-up toch weer uit.

Ik voelde dat iedereen me op school nastaarde. Wat moesten ze van me? Hadden ze niks beters te doen. Okee, ik zag er niet bepaald mooi uit of zo, maar toch! De dag ging langzaam voorbij. Alle lessen leken uren te duren en ook de pauze wou maar niet voorbij gaan. Ik heb de hele dag ook geen normale gezegd. Hooguit 6 lettergrepen. Ik probeerde iedereen zo veel mogelijk te negeren. Lora, Puck en vooral Mike. Ik moest met hem praten, maar nu was ik daar gewoon nog niet aan toe. Als ik hem al voorbij zag flitsen in m’n gedachte stonden de tranen alweer in m’n ogen, laat staan als ik hem in het echt zag of zelfs met hem probeerde te praten. Soms zag ik hem in de verte. Alleen en even afstandelijk als ik tegen iedereen was. Één keer maakte we oogcontact. 1 keer, 1 seconde. Ik besloot om niet naar Glee te gaan vanmiddag. Ik had geen zin om nu vrolijke liedjes te gaan zingen. Ik zag Mike richting de koor ruimte lopen. Die ging dus wel. ‘heey’ ik draaide me om. Het was de eerste keer dat ik met Sam sprak sinds we op school waren aangekomen. Tijdens de lunch was ik naar buiten gegaan en had me verstopt onder de tribunes van de Football velden. ‘heey’ ‘kom je naar glee? ’ ik schudde mijn hoofd. Sam knikte zacht. ‘moet ik je naar huis brengen.’ ‘nee, ga naar glee! Je hebt het verdiend! Ik hoorde dat Quinn terugkomt.’ Het leek Sam niks te doen. ‘Ga nou maar.’ Drong ik aan ‘Okee, wacht dan tenminste tot ik je naar huis kan brengen. Beloofd?’ nu knikte ik zacht. Hij gaf me nog één knuffel en liep toen richting de koorruimte. Met een zucht liep ik richting de tribunes. Dit keer om er op te zitten. ik keek voor me uit naar het lege veld en zonk diep weg in mijn gedachten. Voor ik het wist was de tijd om. Ik voelde hoe Sam naast me neerplofte. Ik keek op mijn horloge. Hij was een kwartier later dan normaal. Zou het uitgelopen zijn of zo. Dat is raar want ze stoppen altijd op tijd. Altijd. Ik besteedde er verder geen aandacht aan. Samen liepen we richting de auto en reden naar mijn huis. Voor ik het wist stonden we voor mijn huis. Het bleef stil. Sam verbrak de stilte. ‘Redt je het vanmiddag. Ik met m’n broertje en zusje van school halen en dan oppassen. Ik kan ze ook hierheen brengen. ‘ Sam keek me afwachtend aan. ‘Ik red me wel. Neem ze mee naar huis! Rust uit.je verdient het. Je ziet er moe uit.’ Sam leek nog te twijfelen. ‘als er iets is, bel ik je.’ Dat leek hem te overtuigen. ‘okee, maar echt bellen okee?’ ik knikte voor de zoveelste keer die dag. Langzaam deed ik de deur open. ‘ik spreek je later. ‘ zei ik nog een keer terwijl ik me naar hem toe draaide. Sam gaf een kus op mijn voorhoofd. ‘het komt goed’ fluisterde die nog een keer en draaide zich daarna weer naar de weg toe. Langzaam stapte ik uit en gooide de deur dicht. Ik zwaaide tot Sam verdwenen was en liep toen langzaam richting de deur. Ik zag de auto van m’n moeder in de garage staan. Fijn, dat ook nog. Ik deed de deur uit en liep naar boven. Geen zin om ook maar iets tegen m’n moeder te zeggen. Ik sloeg m’n kamerdeur dicht en plofte op m’n bed neer met m’n hoofd in m’n kussen. Ik hoorde hoe m’n moeder de trap op stormde en de deur open smeet. ‘wat is er met jou aan de hand?’ ik keek op en zag in een wazige blik m’n moeder staan. ik reageerde niet. ‘heeft het met die jongen te maken? Heb je hem eindelijk gedumpt?’ ‘nee mam ik heb Mike niet gedumpt!’ zei ik hatelijk en veegde m’n tranen weg. ‘wat zeg je nou? Je moet duidelijk leren praten Nathalie. En doe is wat aan je uiterlijk! Zo kom je natuurlijk nooit de man van je leven’ ‘nee mama, die ben ik gisteravond ook kwijtgeraakt.’ ‘wat? Wat loop je nou te bazelen?’ ik stond op. ‘dat is gister de man van m’n leven ben kwijtgeraakt.’ En ik liep langs haar heen. Ik had zo geen zin hierin. ‘wat? Maar je had hem toch niet gedumpt? Je gaat me toch niet zeggen dat hij jou heeft gedumpt. Nee Nathalie. Wat heb je nu weer gedaan?’ hier reageerde ik niet op. Ik deed de voordeur open en gooide hem gelijk weer achter me dicht. Hoe kon ze dit doen. Ze zag toch dat ik me Kut voelde. Kon ze dan gewoon niet voor één keer haar mond houden. Ik zuchtte diep. ‘hoi’ hoorde ik een stem. Ik keek op. ‘Mike?’