Chapter three. Don't look back in anger.

De gil klimt uit mijn keel en spreidt zijn vleugels om te verdwijnen in het zachte geruis dat in de Highlands stilte heet. Mijn gebalde vuisten slaan de lucht tot moes. Ik ben teleurgesteld, kwaad op Mort, kwaad op de rijken -de gierige, stomme, idiote, luie, klootzakken-, kwaad op de wereld. De kinderen beneden verdienen een goed leven, maar het enige wat ze krijgen is een leven vol mislukking en onderwaardering. Het is niet eerlijk.

'Kay, waarom huil je?' Jared's hoge kinderstem breekt door mijn kolkende gedachten heen. Ik schiet overeind, veeg met mijn mouwen mijn wangen droog en kijk het pruilende jongentje aan.
'Ik huil niet,' snauw ik hem toe. Meteen heb ik spijt van mijn snerpende stem.
'Maar...' Jared's diepblauwe ogen beginnen waterig te worden.
'Ik huil niet,' herhaal ik met een zachtere stem. Ik sta op en neem hem bij de hand. Ik druk zijn hoofdje even tegen mijn zijn, streel over zijn haar.
'Kom, dan gaan we naar beneden,'mompel ik. Eigenlijk wil ik sorry zeggen voor het feit dat ik tegen heb snauwde, maar ik krijg dat stomme woordje al jaren niet meer fatsoenlijk over mijn lippen. Als het om mijn eigen stommiteiten gaat kan ik me nooit goed verwoorden.
Mijn blik gaat even naar Jared, die me vragend en afwachtend met zijn grote, kinderlijke ogen aankijkt. Ik glimlach naar hem, iets wat me veel kruim kost op het moment.
Samen dalen we de trappen af, terug naar de woonkamer.


Sorry, klein stuk. Heb het erg druk. Ben naar Italië geweest en weer terug. School eist meer dan tol etc. etc.
Nu ben ik ziek, dus kan ik snel wat posten. Sorry for the short post <3 Love for the readers and hope you like it..