13: Joyce

'Maaike? Ik moet alleen nog mijn schoenen aan doen!' roep ik. Ik sta achter de gele deur van het oude kleedhokje. Ik probeer mijn veters snel te strikken. Ik doe deze keer geen dubbele knoop. Ik sta op en doe het slot van mijn deur. Ik knipper even tegen het felle buitenlicht. Ik houd wel van kleine ruimtes. Je bent even alleen en kunt nadenken. Ook ben je veilig omringt door vier muren en een plafond. Maar ik houd ook van grote ruimtes. Vooral als er niemand is... Je hebt een heel groot stuk voor je alleen en je wordt niet gestoord. Ik merk dat ik stil sta voor mijn hokje, denkend aan grote en kleine ruimtes. Ik kijk om me heen, maar zie Maaike nergens. Ze moet wel een beetje snel klaar zijn, het zwembad gaat bijna sluiten. Ik kijk na of elk hokje op slot zit. Bij de laatste druk ik en loop al weer weg. Daar moet ze in zitten, dat kan niet anders. Ik draai me weer om en zie dat het deurtje open is. 'Heel grappig Maaike! Kom nu maar weer tevoorschijn!' Ik krijg geen antwoordt. 'Oké, ik ga je zelf wel zoeken!' Ik loop naar de wc's en druk de deurtjes open, niemand daar. Dan naar de douches, daar is ook niemand. De enige plek waar ze kan zijn is het 'schapenhok'. Dat is een grote kleedkamer, waar je met meerdere mensen in kan zitten. Ik ren er naar toe en draai het hoekje om. Wat ik daar zie laat me bijna flauwvallen. Mijn tas glijdt uit mijn handen. Ik laat me op mijn knieën vallen en begin zachtjes te huilen. Ik voel aan Maaike's pols of ze nog een hartslag heeft. 'Oh mijn god. Gelukkig heeft ze nog een hartslag,' fluister ik tegen niemand. Ik leg haar arm weer neer. Hij voelde koud. Maaike ligt op de grond, met haar mond open. Haar ogen zijn gesloten en haar benen liggen tegen elkaar aan. 'Hoe heeft dit kunnen gebeuren?' fluister ik. Buiten fluit iemand. Het gefluit komt steeds dichterbij. 'Wat is hier aan de hand?!' vraagt de persoon. Ik draai me om en mijn tranen vallen op mijn armen. Ik zie een badmeester. Hij is ongeveer vijfentwintig jaar oud. 'Ik... Mijn vriendin... Ze leeft...' ik kan niks meer uit brengen en begin keihard te huilen. De badmeester legt een hand op mijn schouder en kijkt naar Maaike. 'Dat ziet er niet goed uit...' zegt hij. Goh, je meent het. Dat hadden we nog niet door. Wat een betweter, zeg. Ook hij voelt aan haar pols. 'Moe.. Moet ze n... naar het zzz.. iekenhuis?' stotter ik. 'Ik bel meteen een ambulance. Wat is er gebeurd?' zegt de betweter. 'Ikkk weet het nie... niet,' ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik kan toch wel normaal praten? 'Ik kkwam hierr en toen... toen zag ikkk haarr liggen.' De betweter pakt zijn mobiel en toetst drie cijfers in. Ik fluister zachtjes tegen Maaike. 'Niet weggaan. We moeten nog zoveel meemaken...' Opeens komt er een liedje in me op. Ik zing het zachtjes voor Maaike. 'Kon ik maar even bij je zijn Ik wil nog zoveel aan je vragen Wat doet het ongelofelijk veel pijn Zelfs na die tijd denk ik alleen Aan wat ik voel voor jou ' Ik merk dat de badmeester me aanstaart. 'Oh, euh...' 'Het is niet erg. Je zingt heel goed trouwens.' Ik knik even. Ik goed zingen. Dacht het niet. Wat zit ik nou dom te doen, hij heeft een ambulance gebeld! 'Wat zeiden ze?' gelukkig heb ik mijn stem weer onder controle. Zingen maakt me rustig. 'Ze komen eraan.' 'Heel erg bedankt,' zeg ik. 'Hoe heet je?' vraagt de badmeester. 'Joyce. En jij?' 'Tim.' Oehw, net de verkeerde naam op dit moment. Ik zit alweer te huilen. 'Wat is er?' 'Ik heb slechte ervaringen met "een Tim".' 'Oh, dat spijt me.' Deze Tim is eigenlijk best wel aardig. 'Ik weet misschien hoe dit ongeluk heeft kunnen gebeuren...' zeg ik :'Die Tim is geen aardige jongen. Hij was vandaag ook in het zwembad, samen met een vriend van hem. Ik liep het eerste vrije hokje in en Maaike zei dat ze naar achteren ging. Ik hoorde nog dat ze mijn naam riep en ik gaf antwoord. Toen ze niks terug zei, dacht ik dat het alweer goed was. Waarschijnlijk hebben Tim en zijn vriend haar iets aangedaan. Ik ben echt heel dom...' zeg ik in 1 adem. 'Je bent niet dom, je kon het niet weten,'zegt Tim en hij knipoogt naar mij. Probeert hij mij nou te versieren? 'Ik ga kijken of de ambulance er al is,' zegt Tim. Ik kijk weer naar Maaike en huil weer. Ik zing tegen haar: ' But I, I'll never forget you. I'll never forget you. You make things so easy. I'll never forget you.' Het valt me nu pas op dat Maaike een schaafwond op haar hoofd heeft. Ik kan nu niet stoppen met zingen dus zing ik meteen een nieuw lied: ' You don't know. You don't know you're beautiful. If only you saw what I can see. You'll understand why I want you so desperately. Right now I'm looking at you and I can't believe. You don't know. You don't know you're beautiful. Oh oh. But that's what makes you beautiful' Er kucht iemand achter mij. Verschrikt draai ik me om. De man van de ambulance lacht schaapachtig naar mij. Ook Tim kijkt een beetje dom naar mij. Ik sta op en laat de ambulance broeder bij Maaike. 'En?' vraag ik. 'We nemen haar mee naar het ziekenhuis.' Hij loopt terug naar de ambulance. Tim en ik staan een beetje raar tegen over elkaar. 'Ben je zaterdag ook vrij?' vraagt Tim. 'Tim, ik ben vijftien.' Oeps, hij wordt helemaal rood. 'En als ik je nou vertel dat ik zeventien ben?' 'Ik geloof je wel, maar ik wil liever geen afspraakje. Het ligt niet aan jou, hoor. Je bent geen lelijke jongen.' Ik knipoog ook naar hem. Hé, ik ben hier best wel goed in! Altijd is Maaike me voor met dit soort dingen, maar nu ben ík een keer goed bezig. Ik wil ook geen afspraakje met Tim. Ik vind iemand anders al leuk. Maar dat gaat één persoon niet leuk vinden.
Maar dat weet Joyce nu nog niet...

x De liedjes in de tekst zijn: Kon ik maar even bij je zijn, Gordon I'll never forget you, Birdy en (natuurlijk ) What makes you beautiful, One Direction