11 # Lovers Fight

Nog steeds licht verdwaasd van Damon zijn verschijning loop ik Tyler's huis binnen. Ik hoor ergens in een van de vele kamers wel stemmen, maar schenk er verder weinig aandacht aan. Mijn hoofd zit vol watten en beelden van Damon. Het duurde even, maar toen drong dan toch het besef door. Ik loop naar de kraan en vul mijn handen met het ijskoude water. Ik gooi het water een paar keer in mijn gezicht, net zolang tot er een rilling over mijn rug loopt. Ik droog mijn gezicht af en knik zelfvoldaan. Damon is uit mijn gedachte verdwenen, zodat ze nu weer helder kunnen zijn.
Ik draai me resoluut om en blijf luisteren. Op zoek naar mijn volgende doel. De stemmen.
Ik loop richting de trap en hoor de stemmen duidelijker worden, zodat de heldere stem van Tyler als muziek mijn gehoorgangen binnendringt. Die muziek wordt echter onderbroken door een redelijk hoge stem van een meisje. Ik voel mijn mond vertrekken tot een grimmas. Ik doe een paar stappen omhoog als het opeens stil wordt. Mijn wenkbrauwen fronsen zich. Ze hadden me niet kunnen horen, dus waarom stoppen ze opeens?
Gespannen blijf ik staan wachten, tot ze verder gaan. Voor de zekerheid doe ik de paar stappen weer naar beneden en blijf aan de onderkant van de trap luisteren. Blijkbaar is het meisje kwaad, want ze verheft haar stem. Het eerste wat ik uit haar stem opmaak is dat ze graag haar zin wil krijgen. Ze is niet iemand die snel van haar mening zal veranderen. Waar ik een probleem mee ga krijgen, als ik het gesprek verder volg.
'Waarom heb je haar gevraagd hier te slapen?'
Zijn vriendin dus.
'Omdat ze een plek nodig heeft en op zoek is naar haar broertje', antwoord Tyler rustig.
'Heb je dan niet door dat ze op jacht is naar je?' Haar stem begint een tikkeltje wanhopig te klinken.
Ik hoor voetstappen en dan hoe Tyler stem zachtjes klinkt.
'Dan kan ze lang blijven jagen, want het enige meisje waar ik op val, heb ik in mijn armen.'
Ik voel hoe zijn woorden mijn gevoelens prikkelen. Hij denkt dat ik niet kan jagen? Het wordt een makkie. Ik hoorde net al in zijn stem, bij de woorden die bedoeld waren voor Caroline, dat hij niet overtuigd is. Hij weet dat ik een probleem kan worden voor hun relatie en ik zal eens even gaan bewijzen dat ík ook een meisje ben dat altijd krijgt wat ze wil.

Ik doe net een paar stappen richting de keuken als ik een hand op mijn arm voel. Ik draai me om en kijk recht in de grijsbruinige ogen van Caroline. Ze buigt zich lichtjes naar voren, zodat haar lippen bij mijn oor zijn, maar ze me nog wel doordringend kan aankijken.
'Blijf uit de buurt van Tyler', sist ze.
Ze blijft me nog even doordringend aankijken en draait zich dan in een soepele beweging om. Op dat moment komt Tyler naar beneden en bekijkt mij en Caroline. Ik probeer mijn ogen angst uit te laten uitstralen, zodat hij weet dat Caroline met me heeft gepraat.
Zoals verwacht kijkt hij inderdaad Caronline even aan van 'Dit meen je toch niet?' Ze haalt nonchalant haar schouders op en loopt de deur uit.

'Sorry, van... wat ze ook zei. Neem het maar niet te serieus', verontschuldigt Tyler zich als ze weg is. Ik pak mijn jas op van de bank en veeg de verontschuldiging weg, maar laat express de angst nog steeds in mijn ogen staan.
'Ik ga wel... even weg', stotter ik.
Ik wil langs hem heen lopen naar de deur, als hij me zoals verwacht tegenhoudt.
'Ik meen het, Mary. Neem het niet te serieus. Ik mag je, neem haar alsjeblieft niet te serieus', in zijn stem klinkt een tikkeltje wanhoop.
Ik blijf hem rustig in de ogen kijken. Ik frons mijn wenkbrauwen even kort en kijk dan licht hoofdschuddend van hem weg. Ik loop naar de deur en laat, zoals ik al gehoopt had, een verwarde Tyler achter.
De eerste stap om die twee uit elkaar te krijgen is gezet.


-> Reactie??