* First *

Al vanaf mijn kindertijd had ik bezwaren tegen hem. Hij was altijd de speelvogel, de grapjas, het jochie wat de meisjes jende of met ze flirtte in de lagere school. Inclusief mij. In de zomer jatte hij de ijsjes uit mijn handen, in de winter begaven mijn haren het door de hoeveelheid sneeuw dat hij erop gooide. Maar de druppel die de emmer deed overlopen, was op het moment dat de grote held, Louis Tomlinson, me het meest kwetste als ooit iemand tevoren deed. Volgens hem was ik en bleef ik een ongetalenteerde griet met gebrek aan levenslust.

Valentijnsdag stond voor de deur en de leerlingenraad kwam met het briljant idee om rode rozen te verkopen, die je anoniem kon versturen. En ik voelde in mijn aderen dat mijn wraak zoet zou zijn. Suikerzoet. Mijn roos werd naar Louis opgestuurd met het opschrift:

O, you joke-much. Come closer to earth and stop having such an ego…

Nooit had ik stilgestaan dat ik schuldgevoel door hem voor mijn voeten toegegooid zou krijgen. Maar – helaas – de waarheid komt altijd aan het licht en…

Eensklaps had ik een naambordje. Eleanor Calder.