Twenty-two.

“Shh, no one is hating you.” de rustgevende stem van Liam doet me opschrikken. Tranen lopen over mijn wangen en ik kijk verschrikt om me heen. “He hates me.” snik ik terwijl ik me in Liam’s armen laat vallen. Wat ik niet door heb is dat alle jongens om mijn bed heen staan. Liam wrijft rustgevend over mijn rug. “No one hates you, Niall. No one hates you.” zijn stem is zo kalm dat ik er rustiger van wordt. Dan pas besef ik dat ik Hij haat me heb gezegd. Zou het... ze zijn opgevallen? Dan laat Liam me los en bied me een zakdoekje aan. “Are you hungry?” vraagt hij als ik mijn tranen wegveeg. Ik knik. “Can someone make breakfast?” vraagt hij aan de overige jongens, die en beetje ongemakkelijk rond mijn bed staan. Harry knikt en loopt de kamer uit. Ik trek mijn knieën op, sla mijn armen er omheen en leg mijn hoofd erop. “What happend?” fluister ik zacht. “You weren’t by the van to our interview, so we went to your appartment to look what was wrong. Your door was still locked. And then we heard you screaming. So we opend your door with the extra key and went to your bedroom. You were screaming and crying. And you kept asking ‘why do you hate me’” verklaart Zayn. “Oh…” weet ik uit te brengen. “I had a nightmare.” geef ik als reden. “It looked so real!” ik begin weer te snikken. “Shh, it’s okay now. It wasn’t real. No one hates you. We all love you.” troost Liam me. Hij gebaart Zayn en Louis om weg te gaan, waarna ze de deur uitlopen. “It was about Harry, wasn’t it?” vraagt hij als ze weg zijn. Ik knik. “He hates me.” fluister ik zacht. “No, he doesn’t! Would he make breakfast for you if he hates you?” vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Maar toch haat hij me. Alleen weet hij dat nog niet.