2. de vrouw achter de geraniums

Mevrouw Christiaanse, ookwel Hanna genoemd –door goede vrienden, was een grootte vrouw met grijs haar. Haar ogen waren bruin en straalde altijd vriendelijkheid uit. Nooit zal ze je berispen als daar geen reden voor is, ze zou je ook nooit oordelen zoals de andere dat wel deden. Hanna is dol op kinderen en die liefde was wederzijds. Zo is ze ‘oma’ van kinderen die regelmatig –dankzij hun moeders- over de vloer komen. Het geduld en het uithoudingsvermogen die ze van zichzelf had was eindeloos maar niet grenzeloos. “Wanneer jullie ruzie krijgen, stoppen we met het spelletje,” zei Hanna tegen haar twee kleinkinderen. Braaf knikten de broer en zus elkaar vooral aan om vervolgens: “Ja, Grote oma” te zeggen. Lang ging het goed tussen de broer en zus, maar lang was niet lang genoeg toen de zus de broer sloeg en de broer pesterige leuzen zei. “Jullie zouden geen ruzie maken kinderen, gaan jullie het goed maken of gaan we stoppen?”
Weer knikten de kinderen braaf dat ze geen ruzie meer zouden maken. De dobbelstenen werden geworpen. Terwijl de stenen nog rond draaide wachtend op de zwaartekracht om tot stilstand te komen breekt de ruzie weer uit. Resoluut werd het spel door Hanna. Beteuterd keken de kinderen Grote oma –Hanna, aan. “Wanneer jullie ruzie krijgen, stoppen we met het spelletje,” zei Hanna tegen haar kleinkinderen, niet boos, niet verdrietig, zo was het en zo gebeurde het. De kinderen hielpen bij het opruimen van het spel, wierpen elkaar bozen blikken toe en vroeger tegelijkertijd de liefde van hun oma, die ze rijkelijk kregen. Altijd.

Zoals altijd stond Hanna al vroeg naast haar bed. De gordijnen sloeg ze open en kleedde zich, poetste haar tanden en liep naar beneden. De oude bovenverdieping die bekleed is met een bruin zeil met daarboven op een oud tapijt liet ze achter. Het licht dat op de overloop scheen door het badkamer raam, liet kleine stofdeeltjes zien die zweefde in de lucht. Vlegel en Hanna wisten beide, dat die er niet voor lang zouden zweven. Bij het voorbijgaan had Hanna ook het kleine kacheltje boven aangezet, die op een kleine kast stond samen met de badkamerartikelen die ze in een mandje bewaarde. De kachel stond in de hoek waar de houten schotten stopte en overging op steen, daarnaast stond het mandje en daarnaast de wasmand waar Vlegel in de koude winters in lag. Lekker warm op de was die niet uit de wasmachine kwam, en dicht bij de kachel met haar warmte. De trap gaf een gedempt krakend geluid, nee, niet krakend eerder alsof je tapdanst op zeil en het hout daaronder gedempt kraakte. Het was een vertrouwd geluid, nieuw voor zij die een houten trap hebben. Hanna bekeek zichzelf in de spiegel en prees zichzelf gelukkig. De spiegel liet een oudere vrouw zien, maar niet zou oud als haar leeftijd. Veel mensen hadden zich verwonderd over de afwezigheid van haar rimpels.
Ze heeft wel rimpels maar niet zo veel als een vrouw van vierenzeventig eigenlijk zou hebben. Haar stem klinkt nog altijd vitaal en ferm. Hanna moest lachen, haar bril schudde ervan op haar neus waardoor ze haar hand naar haar neus en over haar mond bracht. Deels hield ze het goud, witte monteur vast maar eigenlijk wilde ze haar lach ontrekken van de wereld. Bulderend van het lachen verschenen de eerste vreugde tranen in haar ooghoeken. Vlegel stormde de trap behendig op, stopte bij de overloop en kijk zijn bazin bijna vragend aan. Hanna moest lachen om een herinnering die haar naar binnen schoot, zoals de blijdschap je overvalt wanneer je te horen krijgt dat je kind het leven heeft geschonken aan je kleinkinderen. Of de blijdschap die je voelt bij het horen van een mooi compliment van iemand van wie je het nooit zou verwachten.
“Goedemiddag ik ben van Computer Company kan ik interesseren voor een mooi aanbod, die u veel geld bespaard op uw internet kosten?” Niet alweer, Hanna keek nijdig naar buiten waar de straat leeg was en alleen treurige kleine huisjes liet ziet in de regen. “Alleen als u me bij dat mooie aanbod ook een computer erbij geeft.” Ze hoorde hoe de adem stokte van de jongeman aan de andere kant van de lijn. “Nee, nee we geven geen computer erbij. Waarom vraagt u dat?” De middellange nagels van Hanna tikte op het kleine een bij een kastje waar de telefoon op stond. Het kastje dat in de hoek van de vensterbank en de haldeur stond. Het was een oud kastje die donkerbruin was, met bronzen handels en versierd met bronzen krullen, die hun glans waren verloren in de loop van de jaren.
“Omdat ik geen computer heb. En met mijn leeftijd ga ik er niet een aanschaffen ook,” zei Hanna krachtig. Ze verhief haar stem niet, maar het was ook niet haar normale praat volume. Eerder het volume dat je gebruikt, als je niet zeker weet of iemand wel of niet hardhorend is. “Zo oud bent u toch niet?” vroeg de jongen voorzichtig. “Jongeman ik en al vierenzeventig.” Aan de andere kant van de lijn werd het stil, als Hanna echt een nijdige bui had, had ze de hoorn er nu opgegooid maar ze liet de jongeman bekomen van de schrik en wachtte op de zin die zich altijd aan het einde werd gezegd.
“Maar u klinkt nog zo… jong.”
“Dankuwel, maar ik ben nog steeds niet geïnteresseerd in een computer of het aanbod, nog een goede dag.” Vlegel lag op zijn plek in de vensterbank en keek naar buiten. Ze aaide hem over zijn rug waardoor zijn staart heel even stopte met bewegen. “vrouwtje is nog jong hoor je dat Vlegel.” Vlegel bleef als een koning op zijn troon, vooruit kijken ongeïnteresseerd in zijn onderdanen. Op dat soort moment leek hij op de oude kat die hij was. Hanna pakte een speelgoed muisje die ze voor zijn gezicht liet hangen. Een blijk van herkenning verscheen in zijn kattenogen. Met een resolute beweging gooide Hanna de muis weg, de kamer in. Vlegel vloog erachter aan en speelde als een jonge kat die hij van binnen was. “We zijn samen nog jong. Jij en ik Vlegel.”