Whine up !

Ik liep door de zonovergoten straten van onze fantastische stad, Rio. Ik woonde in district 14 en wat mij betrefte was het het beste district van Panem. Eigenlijk maakte we niet echt deel uit van Panem, niet van het vasteland allezins, district 14 was een eiland dat ten zuiden van de andere districten lag.
We hadden het hoofdeiland, Rio, en daarrond nog een 50-tal eilanden waar we eigenlijk niet mochten komen van de peacekeepers. Niet dat ook maar iemand naar hen luisterde, we hadden allemaal een enorme hekel aan die arrogante district 2 mensen. Ons disctrict moest zorgen voor de invoer van allelei exotische dingen voor het capitool.nu zou je toch denken dat zoiets ons populair zou maken in het capitool, niet dus. al onze spullen gingen eerst naar district 1 en dan pas naar het capitool waardoor zij dus immens populair waren. we zouden eigenlijk aan het werk moeten zijn, alleen waren we allemaal (nee, ik probeer het zelfs niet te verbergen) ontzettend lui.
Eigenlijk niet echt lui, we hadden gewoon andere dingen te doen zoals feesten en op het strand liggen, en geef nu zelf toe, dat is toch veel belangrijker. Natuurlijk was het capitool daar niet echt blij mee, maar hun probleem was dat we nogal ver weg lagen dat wij bovendien allemaal gek waren, waardoor de meeste peacekeepers het door de vingers zagen als we nog een beetje werk deden.
Vandaag was de dag van de reaping en over een uur zouden we op het plein moeten verzamelen, maar ik was op weg naar een feestje en dat ging ik niet missen omdat onze belachelijke escort Paulo weer gepassioneerd naar een capitoolfilmpje te zien kijken en vervolgens kirrend een papiertje uit elk van de glazen bollen te zien trekken. Nee, dan ging ik liever naar mijn vrienden, trouwens alleen de helft van ons ging echt naar de reaping, dat gebeurde elk jaar en niemand die er iets van zei.
De straten waren leeg wat niet abnormaal was, maar meestal was er toch iets meer leven in de braderij, waarschijnlijk lag iedereen oftewel in bed, waren ze al op het feestje of waren ze op weg naar de reaping.
Na nog een paar straten door te hebben gewandeld begon ik toch meer mensen te zien en begon ik ook de muziek te horen die ervoor zorgde dat ik wilde dansen. En aangezien dit Rio was deed ik dat ook. Ik danste al langer dan ik me kon herinneren en ik was er behoorlijk goed in. Ik draaide de hoek om en meteen werd ik langs alle kanten begroet door mensen die ik al mijn hele leven kende en die net als ik stonden te bewegen op de muziek.
Je kon wel zeggen dat we in district 14 een grote familie waren, iedereen kende iedereen en we zorgen ook voor elkaar. We troosten de families die een kind hadden verloren in de Hunger Games, want in 73 jaar had ons district nog maar één enkele winnaar gekend en dat was door puur geluk geweest (de laatste twee hadden elkaar vermoord, waardoor Luiz als enige overbleef).
Ik liep zonder aarzelen door naar het midden van de dansvloer waar mijn vrienden meteen plaats voor me maakten. Ik hoorde ‘whine up’ uit de boxen komen en begon mee te dansen op de beat. Dit was een heel gekend liedje bij ons en iedereen danste er op dezelfde manier op, waardoor er dus een soort megaflashmob ontstond. Toen het het liedje gedaan was en de muziek overliep in een ander al even geweldig nummer, liep ik naar de bar om even een cocktail te gaan halen. Ik zette me op een barkruk en terwijl ik genoot van de zoete smaak begonnen mijn gedachten naar iets veel minder zoet te gaan. Ookal ging ik niet naar de reaping ik kon nog altijd getrokken worden, en zelfs als dat niet gebeurde zou er nog steeds iemand van ons naar het capitool vertrekken en waarschijnlijk nooit meer terugkeren. Ik dacht plotseling aan Rafaël en ik werd meteen ongerust. Rafaël, of Rafi zoals ik hem noemde, was mijn beste vriend en eigenlijk dachten de meeste zelfs dat we broer en zus waren. Hij had net als ik zijn ouders verloren en we waren dus beide “opgevoed” –als je het zelfs zo kan noemen- door twee van de meest prettig gestoorde mensen ter wereld, Pedro en Nico. De eerste wat dikker, en de tweede nogal dun, waardoor het plaatje gewoon helemaal klopte. Ik werd opgewekt uit mijn gedachten toen iemand me terug op de dansvloer trok, ik dacht helemaal niet meer aan de reaping en de muziek overspoelde nu mijn gedachten.