Twenty-one.

Vermoeid sleep ik mezelf naar bed. Ik kan dit echt niet meer langer aan. Ik heb mijn gedachten totaal niet bij de film kunnen houden, en kon alleen maar de liefde tussen Daniëlle en Liam zien. En dat doet pijn. Ik kruip onder de dekens en zucht. Dit kan nog een lange, eenzame nacht worden. Ik zet de wekker om 9 uur, omdat we een interview hebben en val in een diepe slaap.

Vrolijke krullen komen de deur door. Een lachende mond en een speelse fonkeling kijken me aan. “What’s up Niall?” zegt een hese stem. Hij komt dichterbij. Zijn lichaam kan de mijne bijna raken. Hij reikt zijn hand uit en raakt de mijne. Een rilling loopt over mijn rug. Dan pakt hij mijn hand vast. “Don’t you’ve got to tell me something?” fluisterd hij zwoel in mijn oor. Bij het voelen van zijn adem in mijn nek staat mijn hart even stil. Ik knik gewillig. Zijn lippen strijken langs mijn nekvel. “What do you’ve got to tell me Niall?” zijn vingers verstrengelen zich met de mijne. Zijn tong likt vluchtig langs mijn kaak. “Tell me.” zegt hij nu iets dwingender. Zijn smaragdgroene ogen staren mij aan. Zijn hand laat de mijne los en strijkt langs mijn kin. Hij pakt mijn kin vast en tilt hem iets omhoog, zodat ik hem recht aan kijk. “I know it already. You don’t have to tell it anymore.” zijn stem klinkt vertrouwd. Vertrouwd en zwoel. Hij haalt zijn hand door mijn haar. Dan heft hij hem op, om hem vervolgens hard op mijn wang te slaan. Geschrokken kijk ik hem aan. “You’re a naughty boy, aren’t you? Thinking I would kiss you?” zijn stem klinkt spottend. “Thinking I would be a poor, stupid gay? Like you?” zijn hand haalt weer uit. “I’m glad I haven’t sunk that low.” sist hij. Een traan loopt over mijn wang. “Aahw, the little girl is crying!” zegt hij gemeen. Een harde stomp in mijn maag volgt. “Why do you hate me?” snik ik. “Why do you hate me!” gil ik uit na een harde schop in mijn buik. Ik val kreunend van pijn op de grond. “Why?” snik ik zachtjes.