Twenty.

“Thanks Liam. You’re a great friend.” zeg ik. Hij glimlacht. Je kunt echt alles tegen hem vertellen, en hij zal je nooit gek of raar vinden. “Shall we watch a movie now?” vraagt hij dan. Ik knik. Dan bedenk ik me opeens dat Daniëlle nog alleen bij Liam thuis zit. “You can ask Daniëlle to come if you want.” zeg ik met een beetje tegenzin. Ik vind Daniëlle echt superlief, alleen ik kan het niet hebben om hun de hele avond samen een beetje te zien kleffen. “Are you sure? I mean, can you handle it” ik bijt weer op mijn lip en knik. Zijn gezichtsuitrukking wordt gelijk vrolijk terwijl hij de deur uitrent. Ondertussen zoek ik een film uit. Heel veel films met alleen maar romantische drama’s keur ik gelijk af. Daar heb ik nou niet bepaald zin in. Insidious dan maar. Lekker eng. Daar heb ik nou echt even behoefte aan.
Liam komt samen met Daniëlle binnenstormen. Zodra ze binnenkomen laten ze elkaars handen los. Ah, hij heeft het dus verteld. Fijn. “Wich one did you choose?” vraagt hij nieuwsgierig. “Insidious.” antwoord. “Oeh, scary!” zegt Daniëlle vrolijk. Vergeten. Ze houdt van enge films, omdat ze dan lekker bij Liam op schoot kan kruipen. Ik zucht en stop de dvd erin, terwijl ik Liam’s blik op mijn rug voel branden. Dit belooft nog een lange avond te worden. Ik loop terug en laat me naast Liam op de bank zakken. Hij knijpt even in mijn been en kijkt me bemoedigend aan. Snel wend ik mijn blik af en concentreer me op de film. Huilen zou het nu alleen maar erger maken.