045

Sarahjeanne Wilder

Vermoeid wrijven mijn handen door mijn ogen. Het was een leuke avond geweest, ondanks dat Logan naast mij moest zitten. Mijn gedachten glijden naar Liam. Morgen zou Bootcamp beginnen en diep in mijn hart hoop ik dat hij door zou gaan.
Ik kleed me om in mijn pyjama en kruip mijn bed in. Al snel ben ik in een diepe slaap vertrokken.

Geeuwend rek ik me uit en kijk verdwaast om me heen. Ik herken de kamer niet, maar dan herinner ik me alles weer van gisteren. Het afscheid, de nieuwe mensen, Logan, het is allemaal te veel voor één dag. Geen wonder dat ik zo moe was. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat het al half elf is. Snel sta ik op en loop naar mijn badkamer, waar ik een lange douche neem. Ik pak een simpel setje en kleed me aan. Langzaam ga ik naar beneden en loop naar de keuken, die een heerlijke geur verspreid. ‘Goedemorgen.’ Klinkt er vrolijk. Demi kijkt me breed glimlachend aan. ‘Goedemorgen, wat ruikt het hoer lekker.’ Ik snuif de geur nog eens op. ‘Ik heb warme broodjes gemaakt voor de lunch. Heb je lekker geslapen?’ Ik laat me op een stoel zakken en knik. ‘Ja, heerlijk. Ik was echt moe na die reis en alles.’ ‘Dat wil ik best geloven.’ Demi aait zachtjes over mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen en zucht eens diep. Nog nooit heb ik zo erg iemand gemist, zoals ik de familie Payne mis. ‘Is er iets?’ Demi klinkt bezorgd. Ik open mijn ogen en schud mijn hoofd. ‘Nee, niet echt. Ik mis alleen de familie die me opgevangen heeft en ontzettend veel voor me betekend.’ Demi kijkt me medelevend aan. ‘Ja, je moet veel missen en dat op een hele jonge leeftijd. Hier pak maar een broodje.’ Ze bied me de broodjesmand aan en ik pak beleefd een bolletje. Ik snijd hem open en de damp slaat eraf. Ik smeer er wat jam op en begin te eten. ‘Hmm, ze zijn lekker!’ complimenteer ik Demi. Ze schenkt me een dankbare blik. ‘Waar zijn Phil en Logan?’ Het valt me nu pas op dat ze er niet zijn. ‘Die moesten even weg. Een vader zoon moment , ofzo.’ Demi haalt haar schouders op. Het lijkt alsof het haar allemaal niet zoveel kan schelen. Ik krijg een naar gevoel in mijn lichaam, alsof iemand iets van plan is en dat ik niet weet wat.

Na het ontbijt ga ik naar mijn kamer en begin mijn plafon weer te bestuderen. Gedachten dwalen in het rond en ik neem de tijd om eens goed na te denken. Hoewel ik veel aan mijn moeder denk, gaan mijn gedachten ook uit naar Liam, die nu auditie doet. Een zucht glijdt over mijn lippen en ik sluit mijn ogen. Beelden van mijn laatste uren samen met mijn moeder, flitsen voorbij. Ook het afscheid van de familie Payne komt aan de beurt en de tranen branden achter mijn oogleden. Ik wil zo graag bij Liam zijn, ik wil hem steunen bij zijn droom. Maar ik ben 358.807 km bij hem vandaan. De tranen glijden nu één voor één over mijn wangen. Een snik verlaat mijn mond en ik rol op mijn buik. Ik verstop mijn gezicht in het kussen en huil al mijn verdriet eruit. Tot ik zo moe ben en ik slaap val, denkend aan Liam.