035 - Too bad for the Earth

Liam POV

Ik draai me uiteindelijk toch naar Niall om als er een zuster aankomt, die gebaart dat ik ook weg mag. Ik zucht en klim weer mijn bed uit. Ik pak mijn weekendtas van de grond en haal daar een schoon t-shirt uit, die ik nu aanheb is tenslotte nog helemaal rood van het bloed. Ik werp een blik naar Niall en hij draait zich om. Ik doe zo snel als ik kan mijn t-shirt uit en ik voel het even prikken. Ik bijt op mijn lip en trek het schone t-shirt aan. Ik voel dat Nialls hand mijn schouder aanraakt, de plek brand van zijn aanraking. Ik draai me meteen om, en hij schrikt van mijn plotse beweging. Ik gluur langs Niall uit het raam en zie dat het regent. Ik baal, want ik heb geen paraplu erbij gestopt. ‘’Wil je me naar huis brengen?’’ Piept Niall dan. Ik twijfel heel even maar knik dan. Ik pak mijn zwarte leren jas uit mijn weekendtas en trek hem aan. Ik kijk Niall diep in de ogen aan terwijl ik mijn jas dichtrits. Ik bijt weer op mijn lip en pak dan mijn weekendtas dan. We lopen samen de deur uit van de kamer en ik hijs de schoudertas over mijn schouder. Nog steeds zwijgend lopen we de gangen door, zoekend naar de uitgang. Als we na 5 minuten nog steeds de uitgang niet hebben gevonden, en we het gevoel hadden dat we steeds rondjes liepen, loop ik naar een zuster toe. ‘’Weet u waar de uitgang is?’’ Mijn stem klonk schor en ik kijk in haar chocoladebruine ogen. ‘’Die gang door en dan meteen naar rechts, daar vind u de lift en de trap. De rest vinden jullie zelf wel.’’ Ze knipoogt. Ik kan echt walgen van deze mensen. Ik pak Niall bij zijn arm en sleep hem de gang door. Ik laat hem al los, bang dat ik hem pijn doe. Dan komen we bij 2 gangen uit. Je kan dus naar rechts en naar links. Ik loop de rechtergang door terwijl ik naar mijn voeten staar. Niall kan me nauwelijks bijhouden. Hij trekt aan mijn arm en ik draai me om. Zijn oceaanblauwe ogen kijken me twijfelend aan. ‘’Kan je iets zachter lopen?’’ Vraagt hij dan met een piepstem. ‘’Voor jou altijd.’’ Wil ik zeggen, maar besluit dat het niet goed zal zijn. ‘’Tuurlijk.’’ Zeg ik dan maar kortaf. Ik loop nu langzamer dan daarnet. Ik wou duidelijk weg zijn van dit muffe gebouw. Ik moet glimlachen. Ja, dit keer een echte glimlach. Niall staart met een open mond naar mij toe, met glinsterende puppy-ogen. Ik grinnik als zijn veter loszit en hij bijna struikelt. We zijn bij de lift en de trap. Ik druk op de knop van de lift, want ik heb geen zin om de trap af te lopen. De liftdeuren gaan traag open en ik stap erin. Ik leun wat nonchalant tegen de muur van de lift aan. Ik kijk naar zijn blonde haren, die ik daarstraks heb gestreeld, en uit zijn gezicht heb geveegd. Ik zou zijn haren wel duizend keer op een dag willen aanraken. Ik hoor een klik en wat gekraak, Niall is al de lift uitgelopen en wacht op me buiten de lift. Ik loop de lift uit en zie weer de draaideuren. Ik kan niks meer herinneren, maar ik denk dat ik hier in de hal ben gevallen. Best wel stomme actie. En ik kwam precies Louis tegen. Ja, dat weet ik nog wel. Niall loopt echt snel, of ik loop zo sloom. Ik sprint naar hem toe, maar dat lukt half want ik voel alles duizelen. Een arm slaat zich om mijn schouder heen. ‘’Gaat het wel?’’ Klinkt het half bezorgd, half twijfelend. Ik knik wild van ja, zodat het nog wat gaat duizelen. ‘’Weet je het zeker?’’ Ik knik weer, iets minder wild als daarnet. We lopen door, maar zijn arm verdwijnt niet van mijn schouder. Gelukkig is het ziekenhuis niet ver van Niall’s huis vandaan. We lopen zwijgend door tot we bij de hoek komen van Niall’s straat. Ik heb zijn huisnummer nog onthouden, blijkbaar, want ik sprint als een gek naar zijn huis, en ik trek Niall mee. Als ik voor zijn huis sta haal ik even diep adem. ‘’Is dit het goede huis?’’ Nialls gelach vult mijn oren en hij zegt nog na hikkend ja. Niall drukt op de deurbel. Een schelle piep vult mijn oren en meteen word de deur opengetrokken. ‘’Schatje! Wat goed dat je er al bent!’’ Waarschijnlijk Nialls moeder. Ze knuffelt hem haast plat en kijkt dan argwanend en niet-vertrouwend naar mij. ‘’Wie is dat?’’ Zegt ze en ik hoor haar tanden haast knarsen.
Ik ben echt te slecht voor deze wereld. Die sombere gedachte laat me bijna huilen maar ik hou me nog net in.