Differences and Similarities || Episode 3 || Can I have this … Cake?

Yurick pov

Ouran academie,
In het begin leek het me een goed idee, makkelijk geld verdienen door foto’s te maken van de populaire host club en ze verkopen aan hun gestoorde fangirls. Maar nee, het leven zat niet mee.

Het moment dat ik van Shu’s brommer was afgestapt en hij was weggegaan, werd ik door twee roodharige hosts gegrepen en meegenomen naar de host club, waar ik weer vastgebonden aan een stoel zat. Weer omsingeld door alle hosts, o great.

‘Oké, waar waren we ook al weer, ow ja. Je hebt onze privacy geschonden, dus iedereen host mag zelf kiezen hoeveel je in de schulden bij hun staat, ’ ik verbleekte, damn it Kyoya, je gaat er echt aan.

‘5 miljoen,’ schreeuwde eens van de hitachiin tweeling. ‘per persoon,’ zei de andere erna.

‘sorry prinses, maar niemand komt aan mijn Haruhi, 2 miljoen,’ ow great, Tamaki stond aan de andere kant, overloper.

Mori- en Honey-senpai zeiden dat ze allebei vergoeding hoefde, net als Haruhi, dus bleef ik op 12 miljoen zitten.

‘Je zit in totaal 12 miljoen yen in de schulden bij de host club, hoe wil je die af betalen?’ Kyoyo deed zijn awesome bril dingentje, het was gewoon cool, oké!

‘ik heb geen flauw idee, maar de lessen beginnen over 5 minuten en ik wil niet te laat zijn voor mijn eerste les in het hele schooljaar,’ blijkbaar had ik iets verkeerds gezegd want de tweeling keek me met een niet betrouwbare grijns.

‘Kyoyo-senpai, we zouden Yurick ook kunnen verkleden als jongen, aangezien niemand hier haar kent…’ ik wist het, de tweeling zouden veel problemen aan leveren.

‘Dat is een geweldig idee, Kyoya regel een jongens uniform, Mori-senpai verteld de leraren dat Yurick later komt, Hikaru, Koaru, doe Yuricks haar,’ Tamaki commandeerde iedereen rond, zoals altijd.

‘Wat moet ik en Haru-chan doen,’ Honey-senpai keek Tamaki smekend aan.

‘Honey-senpai jij belt Shu-kun en verteld over de situatie en Haruhi, jij kunt naar de les.’ Het laatste kwam er best droog uit.

Haruhi was naar de les gegaan, opgelucht dat ze eindelijk weg kon. Ikzelf was door de tweeling meegenomen naar een badkamer die er blijkbaar was.

‘Je ga nu je haren wassen,’ zei een van de twee ‘en later fiksen we het,’ zei de andere erachter na.

‘ma…ma…maar ik gebruik alleen special shampoo,’ schutterende ik, natuurlijk tegenstribbelend.

‘niks te mare, hup douche’ ik werd, denk ik door de scheiding van hun haar, door Hikaru de douche in geduwd, samen met ondergoed en een handdoek.



Als jullie willen weten over mijn haar, het is simpel. Ik was geboren met twee haarkleuren, en door speciaal ontworpen shampoo voor mijn, vanwege mijn allergie op echte haarverf, kon ik de ene kleur oververven zodat mijn haar maar een kleur zou hebben. Dit was noodzakelijk omdat mijn ouders zich ervoor schaamde, en zelfs nadat ik bij mijn oom en neef ben ingetrokken in Japan is het nog steeds een gewoonte om het zwart te houden, inplaats van zwart met zilveren haren.

Na een half uur of zo, ik had eigenlijk geen flauw idee. Na het uniform aan te trekken wat ze klaar hadden gelegd, en mijn haren geföhnd en gekamd, deed ik deur van de badkamer open om te kijken of er niemand in de buurt was.

Lucky me. De tweeling vonden het duidelijk te lang duren voordat ik klaar was met douche, en waren dus ook nergens te bekennen.

Ik sloop door de gangen van Ouran academie. Het plan was simpel. Ik zou naar de zuster office gaan, daar melden dat ik ziek ben en dan naar Shu bellen dat ik met code 002 (1) zit. Dan opgehaald worden en morgen extra shampoo meenemen. Het plan leek waterdicht, jammer genoeg was het niet zo.

‘Mai-chan, daar ben je. Hikaru en Kaoru waren gaan kijken waar je bleef, maar je was verdwenen,’ screw you, Tamaki.

‘nou, ikke… ikke was…’ dang, ik wist geen excuus te verzinnen.

‘Mai-chan, wat heb je met je haar gedaan, je bent pas 16 en je verft je haren al, wat gebeurt er later nog mee,’ Tamaki stond op het punt om te gaan huilen, idioot.

Ik deed me open om iets te zeggen, maar ik werd verstoord door een stem, twee stemmen om precies te zijn. Om nog preciezer te zijn Kaoru en Hikaru.

Daar gaat mijn leven.

dang, dit hoofdstukje was moeilijk te schrijven, maar het is wel af.