Nineteen.

Inmiddels zijn we neergeploft op de bank met een pak zakdoekjes. Dan begin ik te vertellen. Dat ik nog nooit eerder op een jongen ben gevallen, maar dat Harry al vanaf het begin bij X-factor iets met me deed. Dat ik het eerst niet kon plaatsen, maar uiteindelijk begreep dat ik gewoon echt verliefd op hem was. Dat ik het niet wilde accepteren en dat ik dagen gehuild heb. Dat ik zelfs van plan was om er een eind aan te maken, maar dat Abby me gestopt heeft. Dat zij bijna vanaf het begin al wist dat ik wat voor hem voelde, en dat zij me al die tijd geholpen en gesteund heeft. En dat ik zonder haar waarschijnlijk hier niet meer gezeten had. Bij dat laatste keek hij me geschrokken aan. “You mean...? That worse? Niall, you know we could never live without you! Don’t you ever dare to think about that again!” zegt hij geschrokken. “I know… but you don’t know how it feels. I’m in love with someone I can’t get. I’m in love with a boy. And what would everybody say when they knew it? They would probably hate me…” ik begin weer te snikken. “No, they won’t. They don’t make those bromances without any sense. They love bromances!” zegt hij terwijl hij me bij mijn schouders pakt en me zo dwingt om hem aan te kijken. “Niall, don’t think like that. And maby you should tell Harry. Or at least try something. You never knew.” zijn bruine ogen kijken me doordringend aan. Op dat moment vliegt de deur open. “Liam? Where were you? I thought we were going to the movie!” Daniëlle komt vragend binnengelopen. “Oh, not the right moment I see. Sorry guys. I’m at your home.” met die woorden loopt ze de kamer weer uit. Fijn. Nu voel ik me alleen maar ellendiger. “I’m sorry. I forgot that.” verontschuldigd Liam zich. “No, it’s okay. I think you should go.” lieg ik. “And let you alone? Never. You need someone right now, so I won’t let you down. You know that too, Nialler!” hij slaat zijn arm om me heen en woelt even door mijn blonde haren. Ik glimach. Wat zou ik zonder deze jongen moeten?