Eighteen.

Als iedereen is uitgegeten druipen ze allemaal weer af. “Thanks Nialler, it was delicious!” ik krijg kriebels als Harry dat zegt. Het bloed stijgt naar mijn hoofd als ik de deur achter ze sluit. Alleen Liam bleef. Ik had hem niet eens hoeven vragen. Tijdens het eten had hij aangeboden om me te helpen met opruimen. Hij keek me aan, en ik wist dat hij doorhad dat er wat was. En als Liam dat eenmaal weet, laat hij het niet meer los. Ik loop de keuken in. Hij is al begonnen met de tafel af te ruimen. Als hij doorheeft dat ik weer ben binnen gekomen stopt hij waar hij mee bezig is en leunt nonchelant op het aanrecht. Hij kijkt me doordringend aan. “So... What’s wrong?” begint hij. Ik zucht. “I know I can trust you, Liam, but you have to know that I find it really hard to tell you.” zeg ik zenuwachtig. “That’s okay. But you have to know that we’ll always love you, no matter what.” zegt hij. Ik knik, maar eigenlijk weet ik dat nog niet zo zeker. Wat nou als ze me vies vinden? Een stomme homo? Ik bijt op mijn lip. “You’re in love, aren’t you?” hij heeft me door. Hij kan mensen echt direct doorgronden. Ik weet niet meer te doen dan stom te knikken. “Do you want to tell me with who?” hij kijkt me aan. Weer knik ik. “But don’t freak out please.” hij knikt. Ik schraap alle moed bijeen. “It’s… it’s Harry.” zo. Dat is eruit. Gespannen wacht ik op zijn reactie. Hij loopt op me af. Even ben ik bang dat hij me zal gaan slaan, maar dat doet hij niet. Hij slaat zijn armen om me heen en knuffelt me. “I’m glad you finally sad it, Niall.” zegt hij. Tranen van opluchting stromen over mijn wangen. “It’s bothering you for a long time already, isn’t it?” hij kijkt me aan en veegt mijn tranen weg. Weer weet ik niet beter dan te knikken.