016

'Dus, Nymet Walkrose. Vertel me eens over je familie. Hoe reageerde zij op het feit dat er twee van jullie familie de eer hadden om mee te doen? De andere familie's in District 11 moeten vast érg jaloers zijn.' Zegt Ceasar Flickerman terwijl hij mijn hand vastheeft. Wat moet ik nu zeggen? De waarheid? Maar nee, ik kan maar beter dit toneelstuk meespelen. 'Blij. Vooral blij dat onze familie dit geluk heeft. Maar natuurlijk ook wat verdrietig, aangezien een van ons niet meer terugkeert. Ook zenuwachtig, wie dat zal zijn.' Spreek ik zo hard als ik kan. Ik heb een erg zachte stem, heeft Elae gezegt. 'Dat is heel begrijpelijk. Hoe zit het verder in je familie? Zijn er nog meer broers en zussen thuis?' Vraagt hij met een glimlach. 'Ja, thuis zitten er nog 3 broers en 3 zussen.' Zeg ik. Ik probeer een snik te onderdrukken terwijl ik aan Ilana. 'En, wat zijn nou precies de verschillen tussen het Capitool en District 11?' Vraagt hij. Dit is de kans om indruk te maken op het Capitool. Ze moeten me aardig gaan vinden. 'De mensen zijn hier zo geweldig. En hun kledingstijl is veel mooier. Maar dat ligt waarschijnlijk ook aan mijn eigen voorkeur.' Zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht. De zoemer gaat en ik probeer ondanks ze zenuwen die door mijn aderen gieren normaal te blijven staan. 'Bedankt, Nymet Walkrose uit District 11! En veel succes in de Honger Spelen!' Het publiek juigt. Maken foto's. 'En dan nu, haar lieftallige broer, Roan Walkrose!' Roan komt het podium opgelopen terwijl ik eraf loop. Ik geef hem een halve knuffel en wens hem extra hard succes, in de hoop dat het Capitool het hoord. Ik hoor 'aaaah' kreten uit het publiek. Ik geef een glimlach en loop het trainingscentrum weer in.