7)Gewoon voor de lol!!!

Ik sneed Bella’s buik met mijn eigen tanden open en haalde het kleine nieuwe half-mensje eruit. Het was een meisje en nu ik haar zag begreep ik hoe Bella zo ongelofelijk veel van haar had kunnen houden. Ze was beeldschoon en keek me geschrokken aan met dezelfde ogen als haar moeder. Ze hapte naar adem en ik hoorde de opluchting in haar gedachten.
“Renesmee,” groette ik haar fluisterend. Jacob ging door met het reanimeren van Bella en ik merkte dat hij mijn dochter–voor het eerst sinds die vreselijke ochtend was ik gelukkig met het idee dat ik toch nog vader werd–nog altijd haatte. Ik nam het hem niet kwalijk. Hij had haar nog niet gezien.
“Ik…geef haar aan mij.” Bella was weer bijgekomen en gebruikte schijnbaar al haar krachten om haar dochter vast te kunnen houden. Ik bracht Renesmee naar haar moeder en hield haar tegen diens borst. Bella zag er dolgelukkig uit. Renesmee leek het ook fijn te vinden en nestelde zich tegen haar moeders borst. Op dat moment werd ze overvallen door Bella’s geur en haar eigen dorst, ze kon het niet helpen. Ik rukte haar bij Bella weg die nu schijnbaar levenloos op de operatie tafel lag en gaf haar een standje. Ik gaf haar aan Rosalie. Ik had niet veel keuze. Na een paar helse minuten gaf Jacob het op. Hij was op, hij geloofde niet dat we Bella nog konden redden. Ik stuurde hem weg. Het duurde nog geen twee minuten voor Bella’s hart weer klopte. Al snel ging het als een razende tekeer, ik zakte opgelucht neer op een stoel en schoof die zo dicht mogelijk naar Bella toe. Ze lag nog steeds stil, maar dat kwam misschien door de morfine. Ik nam Bella’s hand. “Het komt goed,” fluisterde ik tegen haar, hoewel ze me bijna zeker weten niet kon horen. Ik luisterde even naar wat er beneden gebeurde, Jacobs gedachten waren er nog, Rosalie zat weer op hem te schelden. Ik wilde er iets van zeggen, maar toen drongen Jacobs gedachten tot mij door.
Wat!? Ik was Jacob Black veel dank verschuldigd, maar dit?!
Hij had Bella gered, hij had er alles aan gedaan om haar te beschermen, ten koste van zichzelf, maar dít kon ik niet toestaan! Hij mocht mijn dochter er toch niet voor in ruil eisen?!!!
“Black!!!” schreeuwde ik. “Rosalie jij ook, kom verdomme hier!” Geen van twee waren ze zo stom dat ze me negeerden. Ze kwamen naar boven, Rosalie geïrriteerd en Jacob beschaamd, maar ook nog steeds een beetje van zijn stuk door wat er net met hem gebeurde.
Ik keek weg van Bella’s roerloze gezicht, Jacob lette er niet eens echt op. Niet omdat het hem niets deed, hij vond het vreselijk dat zijn beste vriendin daar zo lag. Zijn beste vriendin. Dat was het. Onder andere omstandigheden had ik hem dit gegund. Met elk meisje, maar niet met haar!
“Jullie moesten je allebei diep schamen.” Ik richtte me eerst op Rosalie.
“Bella was nog niet eens in de buurt van de dood of jij beschouwde jezelf al als Renesmee’s pleegmoeder, maar laat dit duidelijk zijn Rosalie. Als Bella gestorven was, was jij wel de laatste aan wie ik Renesmee’s opvoeding had toevertrouwd. Dan had ik het nog liever zelf gedaan.” Ze begrepen beiden dat ik niet bedoelde dat ik niet voor mijn dochtertje wilde zorgen. Ik had het gewoon niet aangekund als Bella gestorven was. Elke dag in die ogen kijken, elke dag dat blozende gezichtje zien. Rosalie haalde haar schouders op en trok Renesmee dichter naar zich toe. “Geef haar aan mij!” schreeuwde ik. Renesmee schrok en stak haar armpjes naar me uit. Rosalie gaf haar met tegenzin aan mij. Renesmee legde haar handje tegen mijn keel en in haar gedachten vroeg ze zich af waarom ik boos was. “Je tante zou willen dat je moeder niet meer leefde,” dacht ik, maar ik zei:
“Je tante is een beetje…alleen maar met zichzelf bezig, maar zo is ze. Daar wen je wel aan.” Ik glimlachte kort naar haar en keek toen naar Jacob. “En jij? Wat heb jij voor geweldige verklaring?”
Jacob keek naar zijn voeten. Hij voelde zich schuldig. Niet tegenover mij, zo aardig was hij me nou ook weer niet gaan vinden. Aardiger dan eerst, maar dat terzijde. Zijn gedachten gingen naar Bella en hoe ze zou reageren als ze wakker werd en zou horen dat hij was ingeprent met haar dochter, voor wie ze zo hard had gevochten en wie ze nog nauwelijks had aangeraakt. Wie hij eerst had veracht, hij had haar zelfs meermaals een monster genoemd. Nou, ik had dat ook gedaan, maar dat deed er even niet toe.
“Vertel het haar alsjeblieft niet,” smeekte hij. Ik snoof minachtend.
“Hoelang dacht je het voor haar verborgen te houden? Een jaar? Of totdat je kan doen alsof je gewoon verliefd bent op onze dochter? Hoe dom denk je dat Bella is?!” Ik werd steeds kwader ook omdat ik merkte dat Renesmee, Jacob ook wel aardig vond.
“Ik wil het haar zelf vertellen. Alsjeblieft?” Ik zuchtte geïrriteerd.
“Goed, je verdient het eigenlijk niet, maar ik zal het je zelf laten vertellen. Nu mijn ogen uit. Ik wil alleen zijn met mijn vrouw en dochter.”
Jacob en Rosalie gingen allebei naar beneden. Alice kwam nog even binnen om te helpen bij het wassen en aankleden van Bella. Haar buik was al toegegroeid. Ik zette me bij haar bed neer.
“Dat is je moeder Renesmee. Ze is de meest bijzondere vrouw die ik ooit heb ontmoet. Ik hoop dat ze snel wakker wordt. Je zal haar geweldig vinden…” Renesmee keek naar Bella’s roerloze lichaam. Ze maakte zich zorgen. Ze legde haar handje tegen mijn keel en dacht bewust tegen mij dat ze al veel van haar moeder hield.
“Dat weet ik meisje. Ik hou ook veel van haar…en van jouw natuurlijk.” Ik glimlachte even naar Renesmee en zij lachte terug. Ze liet me via haar gedachten weten dat ze ook van mij hield. Wat een bijzonder intelligent, mooi en hartveroverend meisje was mijn dochter toch. Ze had alles wat ik aan haar moeder bewonderde en alle goede eigenschappen die Bella in mij zag. Mijn gezicht en haarkleur, Bella’s ogen, haar huid en haar hart natuurlijk daar was ik van overtuigd. Misschien zou blijken dat ze wat van mijn muzikale talenten had.