33

---Justine---

‘Kom binnen!’ riep Eve. Harry en ik stapten binnen en liepen door naar de living. ‘Volg mij!’ riep Eve enthousiast. En natuurlijk waren wij zo braaf om haar te volgen. We kwamen in haar kamer en ik voelde me al direct thuis. Ik ging languit op het bed liggen. ‘Dus wat moet ik doen?’ vroeg Eve. Ik keek haar een beetje raar aan. Maar dat kon ze niet zien want ze had zich naar Harry gedraaid die nog steeds in het begin van de kamer stond. ‘Euhm, gewoon zorgen dat ze geen extra wonden krijgt, uitkijken voor vreemden, en altijd met haar naar school gaan, heen en terug. Oooh ja, ook haar wonde ontsmetten.’ Eve knikte en keek me nu aan. ‘Hoe wist je… laat maar.’ Zei ik. Ze keken me beiden raar aan. ‘Wat ging je zeggen?’ vroeg Harry. ‘Vragen hoe ze wist dat ze iets moest doen… antwoord… telefoon!!’ Ze schoten beiden in de lach waardoor ik automatisch ook moest lachen. ‘Ik denk dat we best vertrekken, want de jongens en ik moeten weg binnen een uur.’ ik trok een treurig gezicht toen hij zei dat ze bijna weg moesten. Hij kwam naar me toe en gaf me een knuffel. ‘Wanneer kom je terug?’ ‘Binnen een 5 weken, denk ik.’ ‘Zo lang nog!’ ‘Ik weet dat het lang is maar ik zal er alles aan doen om een dagje vrij te maken, en dan kom ik naar je toe. Goed?’ Ik knikte en knuffelde hem. Eve kuchte even en schoot dan in de lach, ik liet ook een kleine horen. We stonden op en liepen naar de auto. In de auto pratte Eve en ik in het Nederlands wat soms wat geïrriteerde blikken opleverde van Harry. We kwamen aan bij ons appartement. We stapten de auto uit en een paar meisjes kwamen naar ons toe. Harry glimlachte naar de meisje, we wisten dus ook al wat ze van hem wilden. ‘Mogen we jullie handtekeningen en een foto?’ Harry knikte en nam de pen aan die een van de meisjes naar hem uitstak. Hij plaatste zijn handtekening in het boekje. ‘Ik ga al mijn koffer wegbrengen naar boven.’ Ik knikte naar Eve. Ze was hier al eens geweest dus kende ze de jongens al en wist ze de weg. Het meisje maakte plaats voor het andere meisje. Ze kwam voor me staan en stak ook haar pen naar mij uit. Ik keek haar even raar aan. ‘Mag ik ook je handtekening?’ ‘Ja, maar ik ben toch niet beroemd.?’ ‘Jawel, je kent Harry, je bent zelfs zijn vriendin.’ Oké, je moet al een handtekening geven omdat je iemand kent die beroemd is, een beetje raar, maar ja we leven nou eenmaal in een rare wereld. Ik plaatste mijn handtekening in het boekje onder die van Harry. Dat deed ik nog 2 keer, en dan hadden ze allemaal een handtekening. ‘Mogen we ook een foto?’ vroeg een meisje terwijl ze haar camera uithaalde. ‘Ja natuurlijk, alles voor onze fans.’ Zei Harry. ‘Ik zal de foto wel nemen.’ Zei ik terwijl ik naar het meisje liep. ‘Mag ik jullie namen weten, dat is handiger.’ Zei ik er nog achteraan. ‘Mijn naam is Emmelie, en dat zijn Josephine en Jade. En jij hoeft de foto niet te trekken want jij moet ook op de foto.’ ‘Waarom, ik ben toch niet beroemd, eigenlijk wel maar dat is omdat ik Harry’s vriendin ben.’ ‘Dat is het juist, je moet op de foto omdat je Harry’s meisje bent.’ ‘Ja, je bent m’n meisje!’ riep Harry terwijl hij me naar zich toe trok. ‘Oké dan.’ Zuchtte ik. Toen ze eindelijk hun foto’s hadden konden we naar ons appartement.