7.1

Pov Samira.
Ik liep door de straten van Barcelona toen ik ineens een stuk verderop Ibrahim zag, nadat we bijna bij elkaar stonden keken we elkaar recht in de ogen aan. Ik haalde me haren uit me gezicht en rende naar hem toe terwijl ik me armen om hem heen sloeg, de tranen rolde over me wangen en ik was zo blij dat ik hem zag, "het spijt me. Het spijt me zo." Zei ik huilend terwijl ik hem zachtjes een kus op ze wang gaf. Ibrahim sloeg zijn armen om me heen en hij zoende me. "schatje het is oke, ik ben zo blij dat je terug bij me bent, ik dacht dat ik dood ging zonder jou, ik miste je, ik miste je elke dag naast me in me bed, ik wil niet dat je meer weggaat. Ik ben stom geweest dat weet ik maar schatje wij horen bij elkaar."zei hij terwijl ook bij hem de tranen over zijn wangen rolde. Ik veegde ze zachtjes weg. "Lieverd het was mijn schuld, ik heb geluisterd naar me ouders, ik heb jou laten gaan, ik heb ruzie met jou gemaakt. Dat ongeluk alles was me eigen schuld." Zei ik en zoende hem."Ik beloof je ik laat je niet meer gaan, ik verhuis naar Barcelona om samen te zijn, met jou"zei ik. Terwijl ik de grijns van Ibrahim op zijn gezicht zag."Dan moeten we wel heel snel een huis gaan zoeken."zei hij lachend terwijl hij zijn vingers verstrengelde met mijn vingers. "ik hou zoveel van jou he."zei hij terwijl die me zoende. "Dan gaan we dat nu doen?"vroeg ik blij, ik voelde me weer compleet, het kleine stukje Samira dat ik miste heb ik terug en nu is me leven een complete puzzel en dat blijft hij. Terwijl we hand in hand door de straten van Barcelona liep voelde ik me zo gelukkig, ook al kreeg ik af en toe wat aandacht van spanjaarden, Ibrahim beschermde me goed. Ik hou van deze jongen en ik wil met hem zijn, voor altijd en eeuwig.